στάχτες

έχω μια τριανταφυλλιά
που όλο μεγαλώνει
με τα λιγνά κλαδάκια της
τον ήλιο τον μαζώνει

έλα τριανταφυλλίτσα μου
τον ήλιο μάζεψέ τον
με τα λιγνά κλαδάκια σου
πιάσε και μάλωσέ τον

που κρύβεται και μας ξεχνά
την πλάση σκοτεινιάζει
με τις λαμπρές αχτίδες του
τα σύννεφα πειράζει

ξεχνά πώς τον χρειάζομαι
τα μάτια να μου κλείσει
και τη μικρή καρδούλα μου
απέ να φτερουγίσει

να πιάσουν τα ματάκια μου
το φως του τ’ αλλαγμένο
να πιάσει κι η καρδούλα μου
τ’ άσμα το θλιμμένο

να πάρουνε ρόδα δυο
και φύλλα άλλα τόσα
να δώσουνε και στον τυφλό
τ’ς αγάπης τα καμπόσα

να περπατεί μέσ’ στον ισκιό
στην άκρη της αυλής του
να κόψει και τα λέλουδα
να δώσει της καλής του

έλα τριανταφυλλίτσα μου
τον ήλιο μάζεψέ τον
με τα λιγνά κλαδάκια σου
πιάσε και μάλωσέ τον

που τσάκισε τη μέρα μου
και την εκάνε μνήμα
κι απέ στο διάολο σιμά
μού δώκε το σήμα

να περπατώ μου μήνυσε
να πάω και σινιάλο
πώς της αυγής το σκοτεινό
θα μείνει κι άλλο· κι άλλο

*

©Ασημίνα Λαμπράκου
φωτο: Στράτος Φουντούλης