στάχτες

✤

…είπαν για αυτούς
Οι φυλλάδες της
Μιας δεκάρας…

Από την σειρά,
«Τα Ιερά Σκετς»

[Παλιό, θρυλικό μέγαρο με τσιμεντένια πρόσοψη σπαρμένη γύψινες φιγούρες και προσωπεία. Πρώτο πλάνο μες στον φριχτό, μολυβένιο χειμώνα με ελάχιστες φιγούρες περαστικών που αναδεικνύουν με την αντίθεση του όγκου τους, το ακαταμάχητο κτίσμα. Η σκηνή εναλλάσσεται από το φθαρμένο εσωτερικό. Πανομοιότυπα γραφεία με βεραμάν τοίχους και σκασμένες σοφάδες.

Δεν γνωρίζω γιατί μα όταν θέλω να θυμάμαι κάνω τα πράγματα πρασινωπά και έτσι γεννιέται αυτή η φωτογραφία που τρέμει μες στ΄όνειρό μου.

Σε κάθε δωμάτιο μια τετράδα γραφεία, τοποθετημένα περιμετρικά. Στο πιο ψηλό σημείο το αδέκαστο μέτρημα του χρόνου, πάει να πει το ρολόι της καπνοβιομηχανίας που σε μια κρίση δωρεάς τοποθέτησε η εταιρία σε όλα ανεξαιρέτως τα διαμερίσματα αυτού του σκοτεινού οικοδομήματος. Φαντάζει ειρωνικό και άλλωστε το θέατρο περιφρονεί παρόμοιες διαπιστώσεις, ωστόσο το κτίριο φτιάχτηκε πριν από μερικές δεκαετίες για να στεγάσει τις πολιτιστικές υπηρεσίες του έθνους. Μάταια, όλα μάταια, τα μυδραλιοβόλα στιγμάτισαν το πέρασμά του μες στις δεκαετίες.

Το θέατρο δεν νοιάζεται για παρόμοια γεγονότα, φθάνει πάντα μετά κρατώντας το απόσταγμα αυτού που ονομάσαμε κοινωνική ιστορία.

Στην σκηνή μια σαθρή, ψεύτικη μεσοτοιχία, καμωμένη από σκληρό χαρτόνι, χωρίζει τα ασφυκτικά γραφεία. Μέσα τους πανομοιότυποι χαρακτήρες, κατάμαυρα κοστούμια και σκούρα γυαλιά ηλίου. Μια μόδα πραξικοπηματική σημαδεύει αυτούς τους αινιγματικούς τύπους που χρόνια τώρα καταστρώνουν την λεγόμενη, κυβερνητική πολιτική και επιλέγουν κατόπιν εξαντλητικής έρευνας τους αγίους, αποδίδοντας σπάνιες ικανότητες στο μυστηριώδες και ανθρωπιστικό τους φέρσιμο.

Τα ονόματά των τύπων στο γραφείο είναι Ξαβιέρ, Άνχελ, Τζέιμι, Όσκαρ. Από όλους μονάχα ο Τζέιμι νοστάλγησε μια βόλτα στην κοντινή εξοχή. Όμως τα καθήκοντά του και ο πυκνός, θεατρικός χρόνος δεν του αφήνουν κανένα περιθώριο.]

¥

ΞΑΒΙΕΡ: (ενοχλημένος, χωνεύοντας δύσκολα το μεσημεριανό του. Εμπρός του στοιβάζονται μερικές επιστολές με κακούς, γραφικούς χαρακτήρες. Φθάνουν στον ίδιο σε μεγάλα πακέτα και ο Ξαβιέρ φωνάζει και βρίζει για την μοίρα του που στάθηκε μονάχα προσφορά στο έργο μιας αθάνατης κυβέρνησης.) Ακούστε αυτό, ε παιδιά, ακούστε!

ΤΖΕΙΜΙ: (με μεγάλα, αμερικάνικα γυαλιά τύπου Ray Ban και μια υποψία σκοτωμένου Βιετκόνγκ βαθιά μες στο βλέμμα.) Πάλι καμιά τρέλα! Ή μια προσευχή; Στοιχηματίστε!

ΟΣΚΑΡ: (σοβαρός και μετρημένος με απόλυτα τακτοποιημένο γραφείο και μερικές κορνίζες τριγύρω.) Δεν είναι πρέπον να διαβάζεις όλα αυτά τα προσωπικά ζητήματα.

ΑΝΧΕΛ: (ανάβει το τσιγάρο του και μέσα από τους καπνούς σημειώνει με ψύχραιμη φωνή.) Έχει δικαίωμα να κάνει ότι στο διάβολο θελήσει. Η κυβέρνηση έχει αυτό το δικαίωμα.

ΤΖΕΙΜΙ: (χάνει το γέλιο του.) Τα πράγματα πάντως δεν μοιάζουν εύκολα. Από τότε που μας στρίμωξαν με αυτήν την υπηρεσία των θαυμάτων, δεν βρίσκουμε ησυχία. Και σαν να μην έφθανε αυτό, σήμερα έμαθα πως θα μου αναλογούν τα ζητήματα των ματιών, κύριοι. Ακριβώς! Θα πρέπει να φροντίζω για τους αγίους των ματιών και τους ναούς τους. Άκου, άγιοι, εμείς!

ΑΝΧΕΛ: Έλα Τζέιμι, αρκεί να προσπαθήσεις και θα βρεις κάποιον για μια ειδική περίσταση. Απαντάς στον ταλαίπωρο πως ο τάδε μάρτυρας  θα φροντίσει για την ευημερία του και όλα τέλειωσαν.

ΟΣΚΑΡ: Αύριο φθάνουν μερικές δεκάδες προσκυνητών. Θα διαθέτουν ζεστούς παράδες, θα είναι έτοιμοι να τους προσφέρουν στο κράτος και στους θεούς του. Για αυτό, δεν πρέπει να αφήσουμε τίποτε στην τύχη. Σκαλίστε, γυρέψτε, βρείτε, ρωτήστε με την καρδιά σας για κάθε άγιο, παλιό και καινούριο, θα χρειαστούμε μπόλικο υλικό. Τα μέλη των εκδρομικών συλλόγων διαθέτουν αυξημένη ευαισθησία γύρω από παρόμοια ζητήματα.

ΤΖΕΙΜΙ: Θα μπορούσαμε να προσθέσουμε μερικές ιδιότητες στους γνωστούς μάγους. Κανείς δεν θα μας αμφισβητούσε. Ας πούμε, με ένα συνοπτικό διάταγμα και μια πανηγυρική, θεία λειτουργία θα αποδοθούν στον Σαιν Νίκολας όλες οι αρμοδιότητες που έχουν να κάνουν με την ανθρώπινη φωνή και την απελπισία του ερωτευμένου που έχασε το ταίρι του, αποκλειστικώς, από τρίτο λόγο.

ΑΝΧΕΛ: Είδες που μπορείς να τα καταφέρεις Αμερικάνε; Αρκεί να στριμωχτείς κάπως, να χρειαστεί να συλλογιστείς κομματάκι τις ανάγκες αυτών των ανθρώπων που σου γράφουν από κάθε γωνιά της αυτοκρατορίας.

ΞΑΒΙΕΡ: (ενοχλημένος) Αν τελειώσατε θα μπορούσατε να δώσετε μια στάλα σημασία και σε μένα; Λοιπόν, ακούστε αυτό!

ΑΝΧΕΛ: (αρπάζει την επιστολή από τον Ξαβιέρ, διαβάζει.) «Καλοί μου άγιοι, φροντίστε τις καρδιές των ατίθασων παιδιών και φυλάξτε μια προσευχή για εκείνα.»

ΤΖΕΙΜΙ: (γελώντας τρανταχτά) Αυτή δεν είναι δουλειά για το προσευχητάρι, αυτό είναι ζήτημα κυβερνητικό. Σημειώστε ονόματα και διευθύνσεις! Έτσι δεν κάνετε εσείς;

ΑΝΧΕΛ: (σταματά για λίγο την περισυλλογή του και μιλά.) Μα το πιστεύατε ποτέ;

ΤΖΕΙΜΙ: Τι πράγμα;

ΑΝΧΕΛ: Να, το γεγονός πως κάποτε θα γινόμαστε άγιοι, ρυθμίζοντας θαύματα και τα ρέστα.

ΞΑΒΙΕΡ: Εγώ νιώθω υπέροχα με τις νέες μας αρμοδιότητες. Δεν σε καταλαβαίνω.

ΤΖΕΙΜΙ: Να πάρει η ευχή! Πάντα κάποιος πρέπει να νιώθει υπέροχα. Πάντα κάποιος που είναι αρκετός για να αντέχει τούτος ο παλιόκοσμος!

ΞΑΒΙΕΡ: Καλύτερα πρόσεχε τα λόγια σου!

ΤΖΕΙΜΙ: Ήρθε τηλεγράφημα.

ΞΑΒΙΕΡ: Διάβαζε!

ΑΝΧΕΛ: «Κατόπιν εξετάσεως του ζητήματος παροχής θαυμάτων με το πρόσχημα της αγιοσύνης και την αμέριστη συμπαράσταση του κλήρου, σας ενημερώνουμε πως οι αρμοδιότητές σας λαμβάνουν ένα τραγικό τέλος. Παρακαλώ παραδώσατε τον εξοπλισμό σας και πληροφορηθείτε για τις νέες σας τοποθετήσεις. Να είστε περήφανοι για όσα ενσαρκώσατε. Προς κ. Τζέιμς, κάτοικο Υόρκης.»

ΤΖΕΙΜΙ: (φορά καλύτερα τα γυαλιά του, μασάει μια τσίχλα, ελέγχει το περίστροφό του, φιλά την σημαία του νότου και σηκώνεται από την θέση του.) Να με συγχωρείτε. Δεν είναι πως δεν το διασκέδασα αυτό το παλιομέρος, ωστόσο θα πρέπει κανείς να γυρεύει νέες συγκινήσεις. Δεν πίστευα ποτέ πως θα εργαζόμουν ως θαυματοποιός. Μα τώρα πεθύμησα τις εξοχές, ω πόσο πολύ τις αποθύμησα. Αντίο λοιπόν!

ΞΑΒΙΕΡ: Στο καλό Αμερικάνε!

ΑΝΧΕΛ: (ο παράξενος Άνχελ βγάζει από το γραφείο του ένα χοντρό σκοινί. Φτιάχνει μια θηλιά και σημαδεύει τον Αμερικάνο που κάνει να βγει από την πόρτα του ασφυκτικού του γραφείου. Τον πιάνει όπως οι γελαδάρηδες τα ατίθασα ζώα του κοπαδιού τους.) Για πού το έβαλες μικρέ; Τούτο το εργαλείο του Μότλεϋ κάνει θαύματα στα νευρωτικά παιδιά! (πάνω από το πρόσωπό του κραδαίνει μια σκουριασμένη πένσα με χονδρές λαβές.)

ΤΖΕΙΜΙ: Άφησέ με τώρα, είπα!

ΞΑΒΙΕΡ: (γελά με την καρδιά του) Η Μακρυκάνα Μόλλυ πιάστηκε στα πράσα μες στην γωνιά του σταύλου. Πώς θα σωθεί, πώς θα σωθεί; (το σιγοτραγουδά με έναν δικό του ρυθμό, σαν να λέει έναν σκοπό παλιό και τώρα πια εξόχως γραφικό που ΄χει όμως απομείνει στα χείλη των σημερινών ανθρώπων.)

(Όλοι τους τον τραβάνε, τον χτυπάνε, τον ρίχνουν κάτω, ασχημονούν με βρισιές και χτυπήματα στο πρόσωπο. Ολοένα τον πνίγουν με τις σκυφτές μορφές τους, ανοίγουν μικρές ρωγμές, όλο το φως του Τζέιμι δραπετεύει απόψε, τώρα, πάντα. Ένας Ισπανός μοναχός από την Ρόντα δίδαξε πώς να σκοτώνει κανείς πεζός τον άγριο ταύρο μα δεν είπε κουβέντα για τα πουλιά που στροβιλίζονται επάνω στις πληγές του. Έπειτα ανασηκώνονται από την θέση του, σουλουπώνονται, κάνουν τον σταυρό τους με στόμφο και μια ιδέα δραματικότητας. Κοιτούν τον Τζέιμι μες στο αίμα, κοιτάζουν και λένε, ”με ένα θαύμα θα σωθεί, με ένα θαύμα.» Έπειτα ξεσπούν σε γέλια και βρισιές αναμεταξύ τους. Στο τέλος της βραδιάς νοσταλγούν την παλιά τους εξουσία, καπνίζουν εμπρός από την πρόσοψη του κτιρίου, βυθισμένοι στα ολόλαμπρα φανάρια του φωταερίου.)

ΑΝΧΕΛ: (μες στην παρατεταμένη σιωπή και τους ήχους της πόλης, τα εμβατήρια, τις φιοριτούρες, τα εκκλησιαστικά φρέσκο κάποιος σπάει την σιωπή και μιλά.) Ο Άγιος Τζέιμς θα καλύπτει με επάρκεια κάθε αμερικάνικη ψυχή. Ας του χαρίσουμε λίγο ρομάντσο και αρκετή λογοτεχνικότητα! Να, έτσι γίνεται η δουλειά και κανένας θάνατος δεν πάει χαμένος παιδιά!

(Όλοι ξεσπούν σε γέλια, σαν κάτι να πέτυχαν που ως τότε φάνταζε ακατόρθωτο. Χαιρετιούνται εγκάρδια και ξεμακραίνουν φορώντας το κυβερνητικό τους, αστοιβές στεφάνι, παίζοντας τα θαύματα στα ζάρια του ιδεαλιστικού, κυβερνητικού έργου.)

 

*

©Απόστολος Θηβαίος

φωτο: Στράτος Φουντούλης

Διαβάστε τα κείμενα του Απόστολου Θηβαίου→

✤