Λεωνίδας Καζάσης, Αποφθέγματα

Αν και η μέγιστη ευτυχία
κορεσμό δημιουργεί,
η αέναη δυστυχία
από που αντλεί αντοχή;

Τους πλούσιους αποστρέφομαι,
μα τους φτωχούς
περσσότερο μισώ
δημιουργούς τους.

Όταν φορώντας τον χιτώνα σου,
με τ’όπλο των ονείρων σου
πυροβολούν να σ’απαλλοτριώσουν,
τίμιο θωρείς το κνούτο του βασανιστή,
του δήμιου το σπαθί.

Όταν το εμπόριο στέψαν βασιλιά,
τον έρωτα η πορνεία διαδέχτηκε.
Κληρικοί τελούν τη γιορτή της,
κι αλλάζουν στέφανα λευκά.

Όταν στα άνυδρα αιδοία,
τη θάλασσα της ματαιοδοξίας
ολάκερη εναποθέσεις,
νέμεσαι
σάπια δαγκωμένα μήλα
της πιο αισχρής ανθρώπινης ντροπής.

Αν ό,τι δεν πρέπει, πρέπει,
κι ό,τι πρέπει, δεν το θες,
μάθε αν έπρεπε να πρέπει
κι αν το “πρέπει” αποτρέπει
βούλησή σου και βουλές.

Έρωτα! Ιδιάζοντα.
Εφήμερε! Που ελευθεριάζεις.
Αέναε! Όταν εναλλάσσεσαι.
Παρατυπείς, κελεύεις, δελεάζεις.

Αιτιατού αιτία
έστω και πλάνη, ορατή,
μα η αιτία την αιτία
και σαν ψευδαίσθηση αγνοεί.

Των θωράκων τα εχέγγυα,
ανεπαίσθητα στα ώτα,
οδυρμοί κραυγές και βόλια
αντηχούν από τα νώτα.

Παραβιάστε άγιες εντολές,
κλοιούς στην κοινωνία,
αλώβητους πρωκτούς και άνυδρα αιδοία.

Ο πένης διαπομπεύεται.
Ο πλούσιος πλανάται,
καδμείες δάφνες γεύεται.
Γόνους αποτολμάτε;

Από αιδώς αιδοίον.
Αιδώς αιδοία φράζει.
Μα δεν αιδούνται οι σοφοί;
Τον Έρωτα η αιδώς χλευάζει.

Η τραγικότητα του εμπορευματικού πολιτισμού,
απεικονίζεται πλήρως,
στην αντιερωτική συμπεριφορά των ανθρώπων.

Στο πέρασμα του χρόνου
ο άνδρας την γυναίκα αλυσόδεσε,
κι αυτή τις αλυσίδες ερωτεύθηκε.

Ο πλούσιος σε έθιξε!
μα κι ο φτωχός
να σε γελάσει πήγε.

Τον φώναζαν κουμμουνιστή!
πλούσιος βαριόταν να γενεί.

Αγρία αγριότης,
βιαία βιαιότης ο δόλος!
Του αφελούς αφελέστερος; Ο δόλιος.

Αφού η βία, ο δόλος
θεωρούνται απ’ τους ανθρώπους ευφυϊα,
περήφανα διεκδικώ
θέσεις στην ανοησία.

φωτο: Στράτος Φουντούλης

✿

στάχτες