Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, Ο κύκλος που δεν κλείνει ―κυκλοφορεί

Από τις εκδόσεις Οδός Πανός

Ποια σκέψη έρχεται κάθε Ιούλιο;

20 Ιουλίου 1974: Η μέρα τής εισβολής στην Κύπρο. Κι ύστερα η Μεταπολίτευση: Τότε που άρχισε το πάρτι και ξεχυθήκαμε όλοι στους δρόμους βαστώντας κεριά αναμμένα, πανηγυρίζοντας τρελά γιατί έπεσε η χούντα· την ίδιαστιγμή που έπεφτε και η Κύπρος. Βγάλαμε τον γύψο απ’ το σπασμένο χέρι και χαιρόμασταν που μάς είχαν πριονίσει τοένα πόδι. Και κανείς στο πάρτι, δε σκεφτόταν πως χάσαμε έναν πόλεμο…

Γιατί;

Διότι κανείς απ’ αυτούς που έπρεπε να το πουν, δεν το είπε. Άλλωστε· «η Κύπρος είναι μακράν», τυλιγμένη σ’ έναφάκελο που δεν πρόκειται ν’ ανοίξει ποτέ. Κι όλοι στο πάρτι μιλούσαν για ένα καινούργιο ξεκίνημα· λες και η χώραγεννήθηκε τις μέρες εκείνες: Ο κύκλος με την κιμωλία της μεταπολίτευσης…

Ένας καινούργιος κύκλος;

Φαύλος κύκλος, που άλεσε κιόλας δυο γενιές σχεδόν. Κι ενώ μοίραζε ψεύτικες υποσχέσεις με τη σέσουλα κι έλεγεαυτάρεσκα πως όλα θα ξεκινούσαν απ’ την αρχή, τελικά δεν άφησε να ξεκινήσει τίποτε σωστά. Και δεν είχε τίποτεκαινούργιο, στην ίδια σημαδεμένη τράπουλα, πέρ’ από ύπουλα, μασκαρεμένα ψέματα. Ό,τι χειρότερο: Αλήθειες σανψέματα, ψέματα σαν αλήθειες και διαρκής εθνική συρρίκνωση…

Τόσα χαστούκια δεν αφύπνισαν κανέναν;

Είναι καλά στημένο το σκηνικό: Οι άλλοι φταίνε πάντα, για όλα. Όσο για το Αιγαίο· αυτό ανήκει στα ψάρια του… Ο κύκλος δεν έκλεισε. Τόσα χρόνια δεν λέει να κλείσει. Έγινε απλώς φαύλος κύκλος, που ανακυκλώνεται, φαιδρά, θλιβερά, προκλητικά…

Ο κύκλος δεν πρόκειται να κλείσει;

Φυσικά και δεν πρόκειται να κλείσει αν δεν ολοκληρώσουν την πορεία τους αυτοί που τον άνοιξαν: Ώσπου να διαλυθείολότελα η χώρα, το έθνος και οι εθνικοί μας μύθοι· ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Εκτός κι αν ίσως ψάξουμε πολύ βαθιά κι αναλύσουμε τι ακριβώς δεν πάει καλά. Αν κοιταχτούμε στα μάτια μ’ έναν καθρέφτη -όσο κι αν πονάει αυτό- και τονακούσουμε να μάς λέει: «… Κλάψε τώρα, κλάψε γοερά»…

✳︎

Ο Αλέξανδρος Αδαμόπουλος (1953) γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε Νομικά στο ΕΚΠ, σκηνοθεσία και κλασική κιθάρα στην Αθήνα και παρακολούθησε μεταπτυχιακά –Sociologie Politique– στη Σορβόννη· Paris II, Assas.
Υπήρξε ιδρυτής το 1984 και επί μία δεκαετία διευθύνων σύμβουλος τής μη κερδοσκοπικής ‘Εταιρείας Φίλων Μουσικής Γιάννη Χρήστου’, με σκοπό τη διάσωση και διάδοση τού έργου τού συνθέτη. Εργάστηκε στο Μουσείο Ελληνικών Μουσικών Λαϊκών Οργάνων, από την ίδρυσή του το 1991, ως γενικός γραμματέας και ως πρόεδρος τού σωματείου των ‘Φίλων’. Διετέλεσε μέλος και γενικός γραμματέας τού διοικητικού συμβουλίου τού Εθνικού Θεάτρου. Συνεργάστηκε με την Ε.Ρ.Τ, το Γ΄ πρόγραμμα, το Θέατρο Τέχνης, το Κ.Θ.Β.Ε, την Ε.Λ.Σ, το Εθνικό Θέατρο, τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου, Β. Αιγαίου και Ιωαννίνων, με το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα, το χοροθέατρο ‘Ροές’, καθώς και με το Φεστιβάλ Αθηνών, το Υπ. Πολιτισμού, το Μέγαρο Μουσικής, το Künstlerhaus Bethanien Berlin, το Warsaw International Festival ’91, την Norddeutscher Rundfunk Hamburg, το Indira Gandhi International Center for the Arts, την National Academy of Letters N.Delhi, την Frankfurter Buchmesse και το Boğaziçi University Istanbul· όπου εκλήθη και εδίδαξε δις ως επισκέπτης καθηγητής. Οι συλλογές διηγημάτων του «Δώδεκα και ένα ψέματα» και «Ψέματα πάλι» κυκλοφόρησαν μεταφρασμένες στη Γαλλία, Γερμανία, Τουρκία και Ινδία. Το θεατρικό του «Ο Σιμιγδαλένιος» ανέβηκε σε περισσότερες από ογδόντα διαφορετικές παραγωγές (μεταξύ άλλων στο Εθνικό Θέατρο, στο Κ.Θ.Β.Ε και σε πολλά ΔΗΠΕΘΕ και παρουσιάστηκε αγγλικά στο Wesley College τής Μελβούρνης, και τουρκικά στο Κρατικό Şehir Tiyatro τής Κωνσταντινουπόλεως.