στάχτες

 

Μικρή θεατρική σπουδή

[Αίθουσα νεκροτομείου. Παγωμένο φως, μεταλλικά κρεβάτια και μια μυρωδιά φορμόλης. Πράσινα σεντόνια, πράσινοι τοίχοι, ιατροί σκυφτοί πάνω από σωρούς. Ασκήσεις επί χάρτου όταν πια η αιωνιότητα μας έχει επιβληθεί στα σημεία. Σήμερα οι πρωτοετείς της ιατρικής σχολής βρίσκονται στην αίθουσα. Είναι η πρώτη επαφή με το μάθημα της ανατομίας. Δεν θα μπορούσαν να βρουν καλύτερη μέρα για να δοκιμάσουν όσα έμαθαν στα βιβλία. Έξω βρέχει και υπάρχει μια μελαγχολία παντού τριγύρω, κρεμασμένη από το πρωινό που αφήνει μια γεύση θανάτου ή ένα αίσθημα κινδύνου. Οι φοιτητές θα περιηγηθούν στα μεταλλικά φορεία. Πρέπει να μάθουν πώς μοιάζει μια μαχαιριά, πώς διαλύεται το ανθρώπινο κρανίο όταν το βλήμα βάλλει υπό γωνία, ακριβώς πάνω από τα ζυγωματικά. Ακόμη τι όψη έχει ένας κατακλυσμένος από τα εγκαύματα άνθρωπος ή την όψη των θυμάτων σοβαρών ασθενειών.

Οι νεαροί, δόκιμοι ιατροί τα έχουν χαμένα. Όχι όμως όλοι. Για την ακρίβεια ο Πιερ και η Άνι δεν έχουν μάτια για τίποτε άλλο έξω από τον έρωτά τους που σκίρτησε πρώτη φορά στο αίθριο ενός γοητευτικό ποτοπωλείου βαθιά μες στο μισοσκόταδο κάποιας πόλης. Ο καθηγητής που προηγείται τους δίνει μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες και έπειτα περνά από πτώμα σε πτώμα, ρίχνοντας κάθε τόσο μια κλεφτά ματιά στα δυο παιδιά. Ίσως έχει προσέξει πως κάθε που γυρίζει το πρόσωπό του ο Πιερ αφήνει απότομα το χέρι της Άνι, ο κύριο καθηγητής δεν είναι αφελής. Τα δυο παιδιά ουρλιάζουν από αγάπη και δεν έχουν καθόλου μυαλό για τις αιτίες του θανάτου που αραδιάζονται εδώ και εκεί μες στο νεκροτομείο.]

Κύριος Καθηγητής: … διότι κατά τον πυροβολισμό το βλήμα εκτοξεύεται προς τον στόχο του, αφήνοντας παράδοξα αέρια που κατακαίνε ό,τι βρουν. Περάστε παρακαλώ, σε λίγο φθάνουμε σε μια περίπτωση σφαγής. Το θύμα διαθέτει αναρίθμητα σημάδια, εγκοπές και βαθύτερα τραύματα. Εμφανίστηκε προ δύο ημερών στα επείγοντα. Πρόλαβε να πει μονάχα το όνομα του φονιά και εξαπέλυσε τρομερές κατάρες προς την άδικη ζωή, με τις τρανταχτές διαφορές της και τα ρέστα, φαντάζεστε;

[Μα τώρα οι νεαροί σπουδαστές δεν βρίσκονται πουθενά. Ίσως μες στις δαιδαλώδεις διαδρομές να βρήκαν το κουράγιο να αποδράσουν από εκείνη την γεμάτη από τον θάνατο, αίθουσα. Ο κύριος καθηγητής χαμογέλασε συνωμοτικά και προχώρησε επιβλέποντας τις λεπτές τομές ενός ιατροδικαστή που πασχίζει να φέρει στο φως όλα τα πιθανά ευρήματα. Οι δυο τους μιλούν, όσο το ενδιαφέρον για το νεαρό ζευγάρι μονοπωλεί την σκηνή.]

Άνι: Θα με αγαπάς ακόμη και αν κάποτε μοιάσω σε κάτι τέτοιο; [οι δυο τους στέκουν εμπρός από ένα μεγάλο δοχείο που φιλοξενεί ένα παράταιρο, γερασμένο σώμα, ακαθόριστης μορφής]

 Πιερ: Μα και βέβαια! Κοίταξε τον εαυτό σου, είσαι απλώς αξιολάτρευτη! [ακούγεται ένας ξερός βήχας, προφανώς μια υπενθύμιση πως εκεί μέσα δεν έχει θέση κανενός είδους διασκέδαση]

 Άνι: Νομίζω πως το παρακάναμε. Καλύτερα να ακολουθήσουμε τον κύριο καθηγητή. Αύριο θα μας ρωτά και εμείς δεν θα έχουμε καμιά απάντηση, έτσι δεν είναι; [τον αγαπά και τον φιλά, κάπως ελαφριά σηκωμένη στις μύτες των ποδιών της.]

Πιερ: Όχι, όχι αυτό!

Άνι: Χαζέ! [τον φιλά τρυφερά, πιάνονται από το χέρι, κρύβονται πίσω από κολόνες και ανταλλάζουν φιλιά ανίκητα από κάθε διδαχή και κάθε διδασκαλία]

[Ο κύριος καθηγητής βρίσκεται στην άλλη πλευρά της σάλας. Γύρω του παραμένουν συγκεντρωμένοι οι φοιτητές. Κάτι εξαιρετικό θα πρέπει να τράβηξε όλο αυτό το πλήθος εκεί. Ο Πιερ λέει στην Άνι πως πρέπει να μάθουν. Πλησιάζουν.]

Άνι: Φοβάμαι κάπως, έχω μια αίσθηση πως κάτι πολύ άσχημο μας περιμένει εκεί.

Πιερ: Νομίζω πως λησμόνησες ότι σπουδάζουμε ιατροί. Αυτή είναι η λεπτομέρεια που σου ξέφυγε χαζοκόριτσο!

Άνι: Μερικές φορές θα ´θελα να ζούμε μακριά από αυτόν τον κόσμο. Μερικές φορές φαντάζομαι πως με το λεπτό εγχειρίδιο σκίζω τα πέπλα αυτού εδώ του κόσμου και δραπετεύω. Φαντάσου, ένα  αχνό υφαντό και εγώ που το κάνω κομμάτια. Τι έχει Πιερ στην άλλη πλευρά;

Πιερ: Εμάς, Άνι.

Άνι: Ώρα να φεύγουμε.

Πιερ: Μονάχα να ρίξω μια ματιά, Άνι. Θα το σκέφτομαι συνέχεια μετά και ετούτη η σκέψη ίσως να με συντρίψει.

Άνι: Τότε και οι δυο μας.

[Στέκουν πιασμένοι από το χέρι, πίσω από τον καθηγητή που τώρα έχει αφοσιωθεί στην παρουσίασή του.]

Κύριος Καθηγητής: [σε έκσταση σχεδόν] Στην περίπτωση του άτυχου αυτού νέου, ο κορμός αποκολλήθηκε, άγνωστο πως. Όσο για το κρανίο αυτό συλλέχθηκε σε θραύσματα και συγκολλήθηκε για λόγους ακαδημαϊκούς. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί, έξω από τα στενά όρια της επιστήμης μας, πως  κάποτε σε ένα από τα αναρίθμητα εργοτάξια της Ρώμης, ανακαλύφθηκαν μερικά σχέδια. Σε ένα από αυτά αναπαρίσταται η σκηνή που βλέπετε εμπρός σας και είναι πάντα μια απόδειξη της αυθεντίας που σημάδεψε τις βιογραφίες λίγων. Αν ο καλλιτέχνης εκείνος ζούσε, θα αναφωνούσε με λυτρωμό, «κορμός και θραύσματα, σχέδιο από την αρχαιότητα, επιτέλους!»

Τώρα εκείνοι οι νέοι, σε παράξενους σχηματισμούς, σκορπούν κομμάτια από τις μοιρασμένες τους καρδιές. Και έτσι όπως στον αγώνα του έρωτα προσφέρονται, θυμίζουν ένα ποιητικό ντούεντο πίσω από τις πινακίδες του νέον, στην κακόφημη πλευρά της πόλης που προβάρει επίμονα την ζωή.

Πιερ: [γυμνοί και αποκαμωμένοι στο κρεβάτι του μικρού δωματίου, έπειτα από λίγο μονάχα χρόνο που θαρρείς πως για λογαριασμό τους δεν κυλά, δεν κυλά.] Λες  να μας είδε κανείς;

Άνι: Δεν το νομίζω και ακόμη δεν μου καίγεται καρφί. Ωστόσο, αμφιβάλλω ότι κάποιος μας ξεχώρισε να γλιστράμε από την αίθουσα του νεκροτομείου. Τον μόνο που φοβάμαι είναι εκείνο το αρχαίο σχέδιο, το γεμάτο με κορμούς και θραύσματα.

[Οι δυο τους γελούν και ο Πιερ παριστάνει την σωρό που ορμά απειλητικά στην Άνι, όσο η τελευταία σκεπάζεται και κρύβεται κάτω από την κουβέρτα.

Όταν πια ξυπνά το χιόνι έχει παλιώσει και καθώς αναδύεται από τα σκεπάσματα ολομόναχη του λόγου της είναι ο χρόνος που μας έχει προσπεράσει και μια υπόθεση νεκρή στο αμφιθέατρο της ιατρικής σχολής που δεν ολοκληρώθηκε  ποτέ. Όσο για τον Πιερ, αυτός έχει πια δοθεί σε έναν βουβό μονόλογο και οι άγριες χαρές δεν σημαίνουν τίποτε για εκείνον. Κανείς, μήτε και ο αφηγητής δεν γνωρίζουν τι ακριβώς πάει να πει αυτό.]

✳︎

©Απόστολος Θηβαίος

φωτο: Στράτος Φουντούλης

διαβάστε τα κείμενα του Απόστολου Θηβαίου→

❀