Ασημίνα Λαμπράκου, παρλαπίπα πόεμ

πουλάκι σ’ έβλεπα νεόκοπο να ορθοφτερουγίζεις
στους κύκλους σου επάνω να πετάς να τους τροφιζεις
πως τα φτεράκια σου εκούναες ώσπου να ξεμυτίσεις
πετάριζες την όμορφή σου την κυρά να πας να συναντήσεις
αχ πουλάκι έκραξα που πας να με αφήσεις;

αμίλητο και άστεγο τη θέα μου γεμίζεις
της καρδιάς μου τον ισκιό τού νου τ’ ανεμοζάλη
τρυφερότη τον κερνάς καμιά κραυγούλα άλλη
που έρχεσαι και με τσιμπάς και με καλοσωρίζεις
κι εγώ φωνούλα μου να μη χωρώ στον ίσκιο που ορίζεις

που πας πουλάκι νιόκοπο; ώς που ανηφορίζεις;
να ναι η στράτα σου γερή ο δρόμος του ανέμου
να ναι κι η θάλασσα μικρή μη βρίσκεις του πολέμου
κι ωσπού να γίνουν τα φτερά να βρεις να με βαφτίσεις

μια θάλασσα είμαι κι εγώ ναρθείς να με κερδίσεις

φωτο: Στράτος Φουντούλης