στάχτες

Από τις εκδόσεις Κουκκίδα

1η ΣΠΕΙΡΑ

Πενθώ των κατακλυσμών μου το μέγεθος.
Ό,τι συσσωρεύεται αλάτι και κοφτερές σκιές
στα  πρόσωπα.
Καθρέφτης οι σιωπές απέναντι·
εκείνο  το παράθυρο της θάλασσας με το σκοτάδι·
οι τσαλακωμένες φωνές στα κύματα·
τα ερείπια των ειδών στις όχθες της ασφάλτου.
Δρόμο-δρόμο, τοίχο-τοίχο, πλάτη-πλάτη
οι σιωπηλές κεντήστρες της νύχτας,
αυτή η μαντική οξυγραφία στης πόλεως
το λούστρο.

*

4η ΣΠΕΙΡΑ

Το σώμα μου· χωροταξία  τραυμάτων.
Κάθε σφαγή αφήνει και μια πίκρα στις λέξεις·
η έκπτωση των εννοιών.
Τόσες επάλληλες αίθουσες θεάματος· πάκτωση
οδύνης και οθόνες να εκμεταλλεύονται
το σύνδρομο μιας ασφυξίας.
Ο τόπος μου, καταμεσής, σαν ματωμένο μάτι,
αυτή η κυανή μοναξιά από την μακρινή αδιαφορία
του σύμπαντος· κι αν θλίβεται ο θεός, τον τσακίζει
το συρματόπλεγμα των συνόρων.
Είμαι μία χαμένη υπόθεση παρόντος καθώς
του μέλλοντος η συστροφή  δαγκώνει
την ουρά της.
Και η θάλασσα μου, αυτές οι λίγες σταγόνες
του χάους, περιζώθηκε· θα γίνει κοιμητήριο·
ένα χωνευτήρι ισότητας· λάσπη.

*

8η ΣΠΕΙΡΑ

Με το σκοτάδι βγαίνουν οι ρακοσυλλέκτες·
άφθονο σύντριμμα συλλέγουν· και ψαχνά και
θραύσματα και σοφίες και σωθικά.
Τα χυμένα μυαλά της πόλεως: του Ηράκλειτου,
του Χέγκελ, του Μαρξ, του Μπρέχτ· των ημιθέων
οι στοχασμοί· αλλά μόνο το μαρτύριο
του Προμηθέα μένει αθάνατο.
Πως γίνεται η γνώση να μας δίνεται και
να μας καίει πάντα εν παρθενία;
Εκείνο που πικραίνει στα χείλη,
οι σφαγές και η αφθονία του κρέατος,
είναι πλούτος ό,τι κι αν πεις· όπως
τ’ ανοικτά πόδια μιας γυναίκας.

*

10η ΣΠΕΙΡΑ

Των ερειπίων οι τριγμοί, τα νυχτοπούλια των λυγμών,
η γύμνια των φυλλοβόλων, τα μάτια της κραυγής,
η σιγή της αλήθειας ενώπιον μιας ειρήνης
φαντασμένης, αυτή η κοκορόφτερη
συμβία του  πολέμου.
Τα πολυάνδρια, οι τούμπες, το κόλλυβο, το ρόδι·
οι αφές, ο ίσκιος ενός τερέβινθου, ο εξάψαλμος
του λιόδεντρου και του κυπαρισσιού·
το χώμα, το νερό, οι ρίζες·
όλα θα με συνδράμουν να γίνω φθόγγοι,
να φτάσω κραυγή.

*

39η ΣΠΕΙΡΑ

Μ’ εγκαταλείπουν όλα τώρα,
το ήθος κυρίως των θεώνꞏ όταν
η επίγνωση έπρεπε να φουσκώνει το
ζυμάρι της· αυτό το οξύμωρο μιας εξέλιξης.
Και η ιδέα;
Α, η ιδέα.
Ε, λοιπόν ναι· η ιδέα
αναθαρρεύει σαν εγκύκλιος οπού ’χει
αποσυρθεί στην ανεπάρκειας της.
Πρώτα τον αρχειοφύλακα
θα πνίξει η σκόνη.

❀