Αντώνης Στρέφης, Διαιώνιση

Άφησα την πρόσοψη του μύλου μου να αλέθει τον σίτο σου τον ακριβό και χόρεψα με την πέτρα της τριβής. Περιμένοντας να βγει η σπίθα που θα ξεκάνει τον αφόρητο λογοκριτή μου.

Για να μη βλέπω πια άλλα έργα μασκαρεμένα. Παρά μόνο την ένταση του καρπού μας πριν γίνει άλεσμα, κάλεσμα, πάλεμα.

Κι αν κάνεις πως μου ξεγλιστράς, θα σε χώσω κλαυτά στο τσουβάλι μου σαν ένα πολύτιμο κουκούτσι κι ύστερα θα σε φυτέψω στην καρδιά μου ν’ ανθίσεις, για να ζηλεύουν ες αεί ακόμα κι οι Κρεμαστοί Κήποι της Βαβηλώνας.

φωτο: Στράτος Φουντούλης