σκοτεινό θεατρικό έργο
με φόντο μουσικό
το βαλς υπ’αριθμόν 2 του
Ντιμίτρι Σοστακόβιτς

(Σκοτάδι στη σκηνή. Ξάφνου φωτίζεται ένας μοναχικός μουσικός. Παίζει το τσέλο με στακάτες δοξαριές. Είναι προσηλωμένος στις νότες του. Σιγά σιγά η σκηνή φωτίζεται περισσότερο και έτσι μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως πρόκειται για ένα δωμάτιο μακιγιάζ. Στα ράφια υπάρχουν κρεμασμένες μάσκες σε όλες ανεξαιρέτως τις εκφράσεις. Άλλες χαμογελούν και άλλες λυπούνται, μερικές δε παριστάνουν θυμωμένα πρόσωπα. Κάπου αλλού μπουκαλάκια σε όλα τα μεγέθη, τοποθετημένα στη σειρά με άγνωστα σκευάσματα.Στον τοίχο που βλέπουν οι θεατές ένας μεγάλος καθρέφτης με λάμπες εκτυφλωτικού φωτισμού τριγύρω στην κορνίζα. Μια φαρδιά πολυθρόνα με μαξιλάρια και ένα σκαμνί για τα ξεκουράζει το μοντέλο τα πόδια του. Στην άλλη γωνιά, μια φορητή ντουλάπα με αμέτρητους συνδυασμούς ρούχων μπορεί να λύσει κάθε πρόβλημα στυλιστικό. Δυο τρεις δεσποινίδες τρέχουν φουριόζες εδώ και εκεί, αποκαλύπτονται και εκείνες μαζί με τις γραμμές των υπόλοιπων πραγμάτων. Ο μουσικός παίζει δίχως σταματημό, ολότελα απορροφημένος. Μιλούν μεταξύ τους, κάτι πρέπει να αποφασίσουν, δίνουν λύση και προχωρούν. Η μία ελέγχει διαρκώς τα ρούχα, έχει περασμένη τη μεζούρα γύρω από το λαιμό της και όλο καταγράφει. Μπαίνει μια άλλη δεσποινίδα. Πρόκειται για τη μακιγιέζ, την καλύτερη του είδους της. Είναι ανήσυχη, εκτελεί μηχανικά τις κινήσεις της αλλά όχι χωρίς έκδηλο τον πανικό. Είναι νευρική, αρχίζει να φωνάζει. Οι άλλες τρέχουν ακόμη πιο έξαλλες, η μια πέφτει πάνω στην άλλη, χαρτιά και μοντελάκια ριγμένα χάμω. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή εισέρχεται μια παρέα ανθρώπων. Προπορεύεται ένας καθώς πρέπει κύριος, Τριγύρω του σε σχηματισμό αινιγματικοί διοπτροφόροι φυλάνε τα νώτα του. Ο άνθρωπος αυτός είναι κάτι παραπάνω από σημαντικός, αυτό είναι βέβαιο. Πάνω από τον καθρέφτη, μια πινακίδα αναβοσβήνει. Μετράει αντίστροφα το χρόνο. Τον τηλεοπτικό κυρίως που είναι αμείλικτος.

Η μία μοδιστρούλα τρέχει να απαντήσει το τηλέφωνο που κουδουνίζει παράδοξα. Όσα λέει μας πληροφορούν για την υπόθεση. “Ο αξιότιμος κύριος πρωθυπουργός, σε μια επινόηση διαφημιστικής πρωτοτυπίας επρόκειτο να παρουσιάσει το κυβερνητικό έργο σε στυλ Αμερικάνου πάστορα. Μάλιστα καλά ακούσατε, ο άνθρωπος αυτός πρέπει να πεισθεί ότι μαζί με τις εξαγγελίες του και αν θέλει να αλλάξει το άσχημο πρόσωπο της κυβέρνησής του θα πρέπει να επιδοθεί σε πράξεις εφάμιλλες των θαυμάτων. Τον οδηγούν στο δωμάτιο μακιγιάζ. Έξω το πλήθος παραληρεί και εκλιπαρεί για τον ηγέτη του. Μάλιστα, εκλιπαρεί σκορπίζοντας ακόμη περισσότερη ανησυχία στον γεμάτο αμφιβολία αξιότιμο, πάντα, κύριο πρωθυπουργό. Όσο για τα πρόσωπα αυτά θα είναι ο Πρωθυπουργός, η μακιγιέζ σιωπώντας αλλά με επαγγελματισμό, ένας άνθρωπος της διαφημιστικής εταιρίας, φυσικά οι δυο μοδιστρούλες και ένας φροντιστής που εκ περιτροπής εμφανίζεται, δείχνει το ρολόι και αναγγέλλει το χρόνο που απομένει. Έπειτα υποκλίνεται και αποχωρεί.”

Πρωθυπουργός (αξιότιμος, φερέγγυος, πρωτοπόρος, διορατικός, και τα λοιπά, και τα λοιπά): Μα τι λέτε! (ενοχλημένος) Είπαμε! Να δώσουμε εις τον λαό μα όχι και να παριστάνουμε τους θαυματοποιούς! Αυτό αποκλείεται!

Διαφημιστής: Μα μην είστε αντιδραστικός. Σας λέω, η κατάσταση απαιτεί δραστικότητα. Λίγο ακόμη και να πέσουν τα ποσοστά σας…

Πρωθυπουργός: Ναι;

Διαφημιστής: …Και τότε αντίο στα αξιώματα κύριε, αντίο!

Πρωθυπουργός: Όχι και αντίο ρε παιδιά!

Διαφημιστής: (σοβαρά) Πρέπει να φανείτε δυνατός.

Πρωθυπουργός: Μα δεν νομίζετε ότι πάει πολύ; Δεν είπαμε να φτάσουμε και εις αυτό το σημείο βρε αδελφέ! Άλλωστε δεν δώσαμε ψίχουλα; Αυτά δεν μπορούν να γίνουν φρατζόλες; Αυτό το θαύμα δεν το ξεύρετε;

Διαφημιστής: (αναζητά κάτι στα χαρτιά του) Πώς! Όμως σήμερα έλαβα αυτό (το δίνει στον πρωθυπουργό)

Πρωθυπουργός: (διαβάζει το χαρτί, βάζει το χέρι στο στόμα του) Δηλαδή, είναι τόσο σοβαρά τα πράγματα; Πο πο! Δεν το γνώριζα! Κάτι πρέπει να γίνει! Ετούτα δεν είναι διαγράμματα, είναι σκέτος κατήφορος!

Διαφημιστής: (κάθεται δίπλα του, γνέφει στη μακιγιέζ, εκείνη αρχινά να τον πουδράρει, του φορεί μια περούκα τύπου Λουβοδίκου του 16ου, έπειτα την αφαιρεί, συνεχίζει το πουδράρισμα) Ε βέβαια κάτι πρέπει να γίνει! Και το πράγμα είναι κανονισμένο. Δεν θα χρειαστεί να κάνετε το παραμικρό. Καθώς θα ανακοινώνετε φοροελαφρύνσεις, θα εισέλθει στο αμφιθέατρο μια παρέα αρρώστων.

Πρωθυπουργός: Μια παρέα αρρώστων, σοβαρολογείτε; Μήπως πουν ότι δεν τους φυλάνε καλά τα νοσοκομεία μας και μπλέξουμε; (εμπιστευτικά) Μήπως κολλήσω τίποτε και πάω καλιά μου που λένε;

Διαφημιστής: Όχι καλέ! Δεν είναι αληθινοί!

Πρωθυπουργός: Α δεν είναι!

Διαφημιστής: Όχι, όχι (γνέφει στην μακιγιέζ να κάνει γρήγορα, ο πρωθυπουργός μοιάζει με φάντασμα στο βάθος του καθρέφτη, τα μάτια του έχουν το χρώμα του βάλτου)Δικοί μας είναι, πάει να πει της παρατάξεως, μεροκαματιάρηδες που λένε! Ε, τους περιποιήθηκε η κυρία από εδώ (τη θωπεύει απαλά, εκείνη τον κοιτάζει αγριεμένη, του δείχνει το ψαλίδι της, εκείνος καταπίνει με αγωνία), θέλω να πω (δεν χάνει από τα μάτια του ψαλίδι), τους φτιάξαμε εξανθήματα, σκοτεινιάσαμε τα χαρακτηριστικά τους. Τους προμηθεύσαμε και με δημόσια έγγραφα.

Πρωθυπουργός: Α τότε, είμαστε εντάξει. Το ζήτημα είναι να έχει προβεί η πολιτεία στους αναγκαίους ελέγχους.

Διαφημιστή: Πώς!

Πρωθυπουργός: Ξέρετε, όσο το σκέφτομαι βάζω με το μυαλό μου πως ίσως και να τα καταφέρουμε. Θα χρειαστεί να τα προβάρω όλα αυτά;

Διαφημιστής: Όχι, όχι! Μόλις δείτε τους λεπρούς…

Πρωθυπουργός: Λεπρούς; Μα τι’στε εσείς καλέ! Πού τους βρήκατε τη σήμερον την ημέρα τους λεπρούς;

Διαφημιστής: Ξεμείνανε από κάποιο σίριαλ, τζάμπα ήσαν, είπαμε, δεν βαριέσαι. Τους πήραμε μαζί με τα καθίσματα.

Πρωθυπουργός: Λοιπόν, εσείς θα πάτε εμπρός με σιγουριά. Ίσως μια μέρα να γίνετε πρωθυπουργός.

Διαφημιστής: Λέτε ε;

Πρωθυπουργός: Ε βέβαια! Εμένα κόβει το μάτι μου, μπορώ να σου διακρίνω τον αυριανό πρωθυπουργό ανάμεσα σε χιλιάδες άλλους. Να δείτε…

Διαφημιστής: Μα τώρα είμαστε οι δυο μας.

Πρωθυπουργός: Πάντα πιάνει, δεν είναι σαν την δηλωτή που θέλει περισσότερους από δυο.

Διαφημιστής: Μα είστε τόσο λαϊκό παιδί!

Πρωθυπουργός: Α, σας ευχαριστώ! Μου το ‘χουν ξαναπεί!

Διαφημιστής: Πρώτα θα έρθει ο λεπρός. Τον λένε Σταμάτη, δικό μας παιδί είναι.

Πρωθυπουργός: Είμεθα γονείς εμείς οι δυο; Τι μου λέτε;

Διαφημιστής: Της παρατάξεως εννοώ.

Πρωθυπουργός: Α, ναι ορθά! Είναι και η παράταξη τώρα που το λέτε. Όλα καλά εκεί;

Διαφημιστής: Α, έκτακτα! Μιλούν για εσάς όλοι με τον καλύτερο τρόπο.

(Ο φροντιστής που ανοίγει απότομα την πόρτα τρομάζει την μακιγιέζ που ρίχνει κάτω όλα τα εργαλεία. “Σε δύο λεπτά βγαίνετε!” Πίσω του οι δελφίνοι κροταλίζουν επιδεικτικά και πολύ επικίνδυνα τα δόντια τους.)

Πρωθυπουργός: (τρομαγμένα, διστακτικά μα χαριτωμένα) Μήπως να το ξανασκεφτούμε ρε παιδιά; Μα, πού ακούστηκε λεπρούς; Θα μας πάρουν στο κυνήγι.

Διαφημιστής: Κάνετε λάθος! Αφήστε δε, που αν προκύψει κάποιο ζήτημα, θα αμολήσουμε τους διοπτροφόρους – είναι Ιρλανδοί, πίνουν ίσαμε ένα βαρέλι τη μέρα μα δεν τους χαλάει το νου. Δεν έχουμε να ξανασκεφτούμε τίποτε.

Πρωθυπουργός: Και πώς θα το κάνω;

Διαφημιστής: Να, κοιτάξτε εμένα. Ο λεπρός θα πλησιάσει, εσείς θα σκύψετε στα πόδια του, έπειτα θα πείτε μια ολότελα άγνωστη προσευχή. Θα ακουμπήσετε το χέρι σας στο μέτωπο του αρρώστου και αυτό είναι όλο.

Πρωθυπουργός: Καλώς.

Διαφημιστής:Ωστόσο, κοιτάξτε να ταραχτείτε λιγάκι!

Πρωθυπουργός: Μπορείτε να μου πείτε πόσο;

Διαφημιστής: (διστάζει, σκέφτεται) Να, όπως στο Πράσινο Μίλι! Έχετε δει το φιλμ;

Πρωθυπουργός: Μα ναι! Τι συγκινητικό! Εκείνη τη μέρα δεν υπέγραψα ούτε ένα διάταγμα, με είχε συγκλονίσει η όλη υπόθεσης.

Διαφημιστής: Άρα ξέρετε! (ο φροντιστής μπαίνει φουριόζος, “η σειρά σας”, λέει και αφήνοντας μισάνοιχτη την πόρτα φεύγει βιαστικά. Μόνο οι δυο μοδιστρούλες εκτελούν τις εργασίες τους δίχως καμιά απολύτως διακοπή. Ακούγονται οι ιαχές του πλήθους. )

Πρωθυπουργός: Είμαι έτοιμος! (στέκει πίσω από το παραπέτασμα, ο σκηνοθέτης του γνέφει, βγαίνει, χαιρετάει, κοιτάζει στα καθίσματα τους ανθρώπους, διστάζει, ξαναμπαίνει μέσα, διακρίνει τους αρρώστους που τον πλησιάζουν κλείνοντας το μάτι με τρόπο) Ε όχι και θαύματα ρε παιδιά! Εντάξει, να δώσουμε φορολογικά κίνητρα, φορολογικές ανάσες, να θεραπεύσουμε κάποιον που τελεί υπό καθεστώς καπιταλιστικής μανίας μα όχι και να κάνουμε θαύματα! Και μάλιστα ψευδή!

Διαφημιστής: (γνέφει στους διοπτροφόρους, κάτι τους λέει εμπιστευτικά) Μετά τ’αποψινό, φέρτε κανέναν άλλον να κάνουμε δουλειά μας. Αυτός τα ‘φαγε τα ψωμιά του. (οι άλλοι γνέφουν καταφατικά, έπειτα παίρνουν τον πρωθυπουργό που είναι πουδραρισμένος μέχρις εσχάτων, ο διαφημιστής κοιτάζει γύρω μην τύχει και τους πάρουν χαμπάρι. Σβήνει τα φώτα, σκοτάδι στη σκηνή με τις λάμπες μόνο στην μπορντούρα του καθρέφτη αναμμένες. Ακούγονται οι φωνές των Ιρλανδών, “ελάτε, ώρα για μαμ, δελφίνοι, ου, ου”, έπειτα κραυγές και τίποτε.)

Τέλος

✳︎

Διαβάστε τα κείμενα του Απόστολου Θηβαίου→

photo: Στράτος Φουντούλης