στάχτες

ΥΓΡΟ ΛΙΜΑΝΙ
Διπλά ποιήματα ξεδιπλώθηκαν σε μια μόνο σελίδα. Σαν μια παλάμη με δύο χαραγμένες γραμμές ζωής. Κι όμως τα ποιήματα χάραζαν τη διπλή πορεία του ανθρώπου, να παλεύει την επιβίωση με μια παράλληλη διαδρομή εξανθρωπισμού. Όταν εξαγριωνόταν το αγρίμι της σάρκας. Το πνεύμα χαμογελούσε αργυρά με ένα χαμόγελο καλοσύνης που ανέβλυζε μια καρδιά ευσυνείδητη. Διπλά έγραφε το μελάνι, όπως ένα σώμα σιωπηλό που μιλά μέσα από μια λαλίστατη σκιά στο υγρό λιμάνι.

Ο ΓΛΟΜΠΟΣ
Είχαν πάρει το ρεπό. Ο γλόμπος έπαιζε το εκκρεμές. Οι σκιές τους έτρεχαν στο δώμα. Καπνοί τριγύριζαν τα ρουθούνια. Ήταν δυστυχισμένοι, όταν αγκαλιάζονταν. Όπως η λύπη στη σάρκα των οστών. Ο γλόμπος τρεμόπαιζε. Θα κοβόταν το ρεύμα, το νερό. Ο σεισμός γκρέμιζε τον σοβά. Και όταν έπεσε η πρώτη βόμβα, καταστροφή είπαν και κοιτάχτηκαν για πρώτη φορά στα μάτια…

Τ(Ι)ΜΗΜΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ
Ήταν το τμήμα ηθών γεμάτο τιμήματα συνείδησης. Οι χαρτοφύλακες με λεφτά πηγαινοέρχονταν στην πύλη. Θεσπέσια τα χαμόγελα. Ανταπέδιδαν τη θέρμη επιτήδευσης . Μακάρια η υπόθεση αστοχίας. Το μέλι είχε προσελκύσει μύγες. Το ξανθό και το μαύρο. Αγκαλιάστηκαν σε καμβά. Με το χαρτί της απόλυσης κολυμπήσαμε ελεύθεροι στο κύμα.

_______________
©Κασσάνδρα Αλογοσκούφι. Διεθνολόγος, Λογοτέχνης, Καλλιτέχνης. Γράφει ποιήματα και σημειώματα τέχνης. Βολιδοσκοπεί τον μαγικό ρεαλισμό με χαμηλές αρμονικές πτήσεις.

*

φωτο: Στράτος Φουντούλης

✳︎