Από τις εκδόσεις Οδός Πανός

Ποια σκέψη έρχεται κάθε Ιούλιο;

 20 Ιουλίου 1974: Η μέρα τής εισβολής στην Κύπρο. Κι ύστερα η Μεταπολίτευση: Τότε που άρχισε το πάρτι και ξεχυθήκαμε όλοι στους δρόμους βαστώντας κεριά αναμμένα, πανηγυρίζοντας τρελά γιατί έπεσε η χούντα· την ίδιαστιγμή που έπεφτε και η Κύπρος. Βγάλαμε τον γύψο απ’ το σπασμένο χέρι και χαιρόμασταν που μάς είχαν πριονίσει τοένα πόδι. Και κανείς στο πάρτι, δε σκεφτόταν πως χάσαμε έναν πόλεμο… Συνεχίστε την ανάγνωση του «Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, Ο κύκλος που δεν κλείνει ―κυκλοφορεί»

Κατασκευάζοντας τον λευκό ως αποδιοπομπαίο τράγο, από τις Εκδόσεις Πατάκη – Λογοτεχνικά δοκίμια. Μετάφραση: Ανδρέας Παππάς.

Η εξύμνηση μιας φυλής και η συνακόλουθη ταπείνωση μιας άλλης ή πολλών άλλων ήταν και θα είναι πάντα συνταγή για φόνο […]. Όποιος εξευτελίζει τους άλλους εξευτελίζεται ο ίδιος.
James Baldwin, The Fire Next Time

Ο κατεξοχήν εγκληματίας

Η Δύση έχει όλα τα προσόντα προκειμένου να αποτελέσει τον ιδανικό ένοχο. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ίδρυσε ένα νέο έθνος βασισμένο στον αφανισμό των Ινδιάνων, στη δουλεία των Αφρικανών και στις διακρίσεις κατά των μαύρων. Όσο για την Ευρώπη, χρεώνεται το βάρος τεσσάρων αιώνων αποικιοκρατίας, ιμπεριαλισμού και δουλείας, μολονότι σε ευρωπαϊκές χώρες τέθηκε πρώτη φορά το ζήτημα της κατάργησης όλων αυτών των «κακών». Αυτό που καθιστά τον Δυτικό κόσμο το κατεξοχήν εξιλαστήριο θύμα είναι καταρχάς ότι αναγνωρίζει τα εγκλήματά του, με τη φωνή των πιο καθαρών συνειδήσεών του, από τον Βαρθολομαίο ντε λας Κάζας έως τον Αντρέ Ζιντ και τον Αιμέ Σεζαίρ, χωρίς να ξεχνάμε τον Μονταίν, τον Βολταίρο και τον Κλεμανσό. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Πασκάλ Μπρυκνέρ, Ένας σχεδόν τέλειος ένοχος ―κυκλοφορεί [απόσπασμα]»

Λέγεται ότι στο Παρίσι οι κυρίες της αριστοκρατίας καλούσαν σε πάρτι τον Ζαν Ζενέ και στην πρώτη ευκαιρία τον πλησίαζαν και του έλεγαν, γεμάτες θαυμασμό και παραβατική έξαψη: «Θα κλέψετε κάτι και από εμάς, κύριε Ζενέ;».

1. Να εκτιμάς τις λογοτεχνικές κορυφές του κόσμου, κι αυτές να μελετάς. Από κει να ανασύρεις οδηγίες για τις κατασκευές σου. Πολλοί περνάνε από τους ίδιους δρόμους, αλλά μια μόνο γραφή σκάβει βαθιά το οδόστρωμα.

2. Είμαστε ανίκανοι για ουσιαστική επικοινωνία με τους ανθρώπους. Σε ό,τι αφορά τους άλλους, πλέκουμε με τον νου μας μύριες εκδοχές, κι όταν υπάρχει περίπτωση να συναντηθούμε από κοντά και δούμε έναν άνθρωπο υπεράνω ευγένειας και διάκρισης, πολιτισμένο και ταπεινό, τότε επιστρέφουμε σπίτι με τις τύψεις ενός παγωνιού, που το απογύμνωσαν από τα χρυσοπράσινα φτερά του για καπέλο ή για βραδινή τουαλέτα σε σουαρέ πρέσβη που έχασε σε τροχαίο παιδί και γυναίκα. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γεράσιμος Δενδρινός, Δεκαέξι συλλογισμοί»

Κώστας Ταχτσής: Ο κόσμος ο περιφρονημένος

Τον Ταχτσή τον γνωρίζω και τον θαυμάζω από χρόνια, ως συγγραφέα αλλά και ως άνθρωπο. «Το τρίτο στεφάνι» είναι το καλύτερο ως τώρα μυθιστόρημα που γράφτηκε από άνθρωπο της γενιάς μας, είναι μια δυνατή σύνθεση της σημερινής, νεοελληνικής ζωής. Ο κόσμος του, ο κόσμος των λέξεών του, είναι ένας κόσμος σοφά καθημερινός, έτσι ώστε και τη ζωή χωρίς περιττολογίες να αποδίδει, αλλά και μια νέα καλαισθησία να δημιουργεί. Ο Ταχτσής με το έργο του είναι ένας από τους συντελεστές του νέου τόνου που έχει λάβει η λογοτεχνία μας – και όχι μόνο με «Το τρίτο στεφάνι», αλλά και με «Τα ρέστα» και τη «Γιαγιά μου την Αθήνα». Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γιώργου Ιωάννου, Τι με συνδέει με τον Ταχτσή και με το έργο του»

Σημειώσεις για μια χαμένη παρτίδα

Οι εικόνες έχουν μεγαλύτερη σημασία από ότι το χρώμα. Ίσως για αυτό οι παίκτες που έχουν απομείνει στο κέντρο της σάλας αντέχουν ακόμη. Καθένας από αυτούς φτιάχνει σενάρια και σχεδιάζει την επόμενη του κίνηση. Οι ίπποι περιμένουν σε μια γωνιά και ο αξιωματικός διατρέχει την σκακιέρα μεταφέροντας το τρομερό μήνυμα. Στους πύργους κρυμμένοι τοξότες ετοιμάζονται να εξαπολύσουν μια τρομερή επίθεση. Κανείς δεν πρόκειται να σωθεί. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ανταποκρίσεις Απόστολου Θηβαίου: Ρεν»

(Τόμοι Α’, Β’, Γ’ σε κασετίνα) Μετάφραση: Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής ―Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Περιγραφή
O Γάλλος στοχαστής Μισέλ ντε Μονταίνι (1533 –1592), όταν αποτραβήχτηκε στον πύργο του εγκαταλείποντας την θέση του στο Κοινοβούλιο του Μπορντώ, παραμένοντας όμως δημόσιο πρόσωπο, απειλούμενο αλλά και σεβαστό στους Θρησκευτικούς Πολέμους που συντάραζαν επί δεκαετίες τη Γαλλία, αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο «καλής πίστης», αφιερωμένο «στην προσωπική ωφέλεια των συγγενών και φίλων». Εμπλουτίζοντας και επεκτείνοντας το κείμενό του κατά τα τελευταία είκοσι δύο χρόνια της ζωής του με θέματα που δημιουργεί η ροή του βίου, ερωτήματα καθημερινά πλάι σε ουσιώδη, πρόσθεσε στην παγκόσμια γραμματεία το «δοκίμιο», δηλαδή τις διαδοχικές προσπάθειες να δοθούν απαντήσεις, ενώ δεν λείπουν οι αμφιβολίες. Σε κάθε περίπτωση, η απορία «Τι ξέρω;» (ώστε να ξέρω τι απαντώ) παρέμεινε παρούσα, ένα παιχνίδι που δεν έχει πάψει να αναζητεί τους παίκτες του. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Michel de Montaigne, Δοκίμια ―κυκλοφορεί [απόσπασμα]»