Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, Γενέθλια Πόλη ―από τον Απόστολο Σπυράκη

ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΠΟΛΗ ―Συλλογικό. Επιμέλεια: Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης, εκδόσεις Ελληνοεκδοτική

Για μια ακόμη φορά ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης εμπνεύστηκε και δημιούργησε μια πρωτότυπη συλλογή ιστοριών, μια ανάσα δροσιάς στο άγονο τοπίο της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Η Γενέθλια Πόλη παρουσιάζει ιστορίες απ’ όλη την Ελλάδα αλλά και έξω από αυτήν, ιστορίες που δεν έχουν μονάχα σκληρές στιγμές μα και όμορφες όπως εκείνη με τα αγόρια που παίζουν ποδοσφαιράκια ξύλινα ακούγοντας τον κυματιστό θόρυβο «καθώς κατάπινε την άσπρη μπαλίτσα το στόμα του τέρματος». Κι αν τα αγόρια δοκιμάζουν το πρώτο τους τσιγάρο και βιώνουν την πρώτη τους ερωτική επαφή, τα κορίτσια έχουν τον πρώτο λόγο, κορίτσια καλλίγραμμα που φορούν βεραμάν μπικίνι, κορίτσια που τρέχουν μετά τα πρωτοβρόχια στους πρόποδες του Λυκαβηττού τότε που «ακόμα το εύκρατο κλίμα της Αττικής δεν είχε μετατραπεί και το φθινόπωρο ήταν συνδεδεμένο με τα πρωτοβρόχια – λεπτή, μακράς διάρκειας βροχή που θύμιζε διάφανη κουρτίνα κι έκανε το χώμα να μοσχοβολά», κορίτσια που μαζεύουν κυκλάμινα τα οποία «ήταν πολλά και κρόκους που ήταν λιγότεροι και γι αυτό περιζήτητοι», αγοροκόριτσα που παλεύουν σαν άντρες προτού πάνε στο μάθημα του μπαλέτου και σκουπίζουν με το μαντιλάκι τα δαρμένα χείλη του αγοριού που αγαπούν γιατί τα άλλα παιδιά δεν μπορούν να δεχτούν το γεγονός ότι διάλεξαν το πιο αδύναμο.

Στη Γενέθλια Πόλη πρωταγωνιστούν παιδιά που έζησαν σε δύσκολες συνθήκες σε σπίτια «με ντουβάρια που έτρεχαν νερά από το ταβάνι και τους τοίχους όποτε έπιαναν μπόρες…», παιδιά αγροτών που δε γνώρισαν καλοκαίρια μπλε ή άσπρα, μόνο πράσινα επειδή ξενυχτούσαν στα κανπνοχώραφα μαζί με τους κουρασμένους γονείς, παιδιά που δεν ήξεραν τι μέλλον θα έχουν όταν μεγαλώσουν .

Πρέπει ν’ αγαπάς πολύ τη λογοτεχνία για να βγάζεις τέτοιες εκδόσεις που θέλουν κόπο πολύ για να στηθούν κι ο Ελπιδοφόρος Ιντζέμπελης μ’ αυτή τη συλλογή βγάζει ξανά το μεράκι του για το καλό βιβλίο. Ο τίτλος που επέλεξε τούτη τη φορά αποδεικνύεται μια εξαιρετική ιδέα καθώς δίνει την αφορμή στους γράφοντες να θυμηθούν τις πιο αληθινές στιγμές τους επειδή «ο γενέθλιος τόπος είναι σαν το δέρμα μας…» όπως λέει ο Γιάννης Η. Παππάς «τον κουβαλάμε πάνω μας μέχρι να πεθάνουμε . Είναι σαν το καύκαλο της χελώνας. Σαν το κέλυφος του σαλιγκαριού. Πάντα μαζί. Αξεχώριστα. Θες δε θες». Και πράγματι, ο τόπος όπου γεννηθήκαμε διαμόρφωσε τις πιο βαθιές εντυπώσεις που χαράχτηκαν στο μυαλό, τις πιο έντονες συγκινήσεις που κουβαλούμε στη μνήμη μας και που βλέπουμε στον ύπνο μας σαν σκηνές κινηματογράφου, σαν πλάνα από διαφορετικές εποχές και ηλικίες ανθρώπων που περιπλανιούνται αέναα στον τόπο που γεννήθηκαν, όπως λέει ο Γιώργος Χ. Θεοχάρης «οι πόλεις ταξιδεύουν μέσα μας».