Καίτη Παυλή, Η φωνή σου

Τι επιχρίσματα, χαράξεις
Οι λέξεις σου σαν τατουάζ
Περιελίξεις και περικοκλάδες
Επάνω στο γυμνό σώμα του πόνου
Δέρμα κατάστικτο να γίνεται ο λόγος
Και να στριφογυρνά στικτή η αγωνία
Στο σώμα σου εγγεγραμμένη.

Άσε σταγόνα-σταγόνα να στάξει
Σαν δάκρυ διαμάντι να πέσει
Η λέξη σου από ψηλά
Λαβωμένο πουλί που θέλει να πετάξει
Υποφέρω πες μονάχα
Με το φορτίο τούτο πάνω μου
Υ π ο φ έ ρ ω
Λέξεις μικρές και σιγανές σαν ψίθυρος
Σαν στεναγμός από το παρελθόν ξανά
Ξεψυχισμένη ανάσα ν’ ακουστεί
Η φ ω ν ή σ ο υ.

Άσε την να φανεί να φέξει λίγο
Η οδύνη σου τώρα κτήμα κοινό
Ως να διαλυθεί το ελάχιστο δικό σου
Μέσα στο χάος.

Φωτο: Στράτος Φουντούλης