Τώρα εἶναι ἁπλὸς θεατής…

Τώρα εἶναι ἁπλὸς θεατὴς
Ἀσήμαντος ἀνθρωπάκος μέσα στὸ πλῆθος
Τώρα πιὰ δὲ χειροκροτεῖ δὲ χειροκροτεῖται
Ξένος περιφέρεται στῶν ὁδῶν τὸ κάλεσμα-

Ἔρχονται ἀπὸ μακριὰ οἱ νέοι σαλπιγκτὲς
Τῶν ἐπίλεκτων κλάσεων τοῦ μέλλοντος
Οἱ κραυγὲς τοὺς γκρεμίζουν τὰ σαθρὰ τείχη
Τήκουν τὴ λάσπη σὲ φωτεινοὺς ρύακες Συνεχίστε την ανάγνωση του «Μανόλης Aναγνωστάκης, το τελευταίο σου γράμμα»

Μετάφραση: Γιῶργος Μπλάνας
William Blake (1757-1827)―The Chimney Sweeper: When my mother died I was very young

Ὁ καπνοδοχοκαθαριστής

«Ὅταν πέθανε ἡ μαμά μου, ἤμουνα πολὺ μικρὸ
καὶ μὲ πούλησε ὁ μπαμπάς μου, πρὶν ἀρχίσω νὰ τσιρίζω.
Τζάκια τώρα καθαρίζω
καὶ κοιμᾶμαι ὅπου βρῶ
στάχτη, σκόνη καὶ καπνό!»

Τσίριζε ὁ μικρὸς ὁ Δάκρης ποὺ τοῦ κόβαν τὰ μαλλιά.
«Εἶναι ὄμορφα» τοῦ εἶπα, «καὶ σγουρά, μὰ μὴ σὲ νοιάζει. Συνεχίστε την ανάγνωση του «William Blake, Ο καπνοδοχοκαθαριστής»

Οι πεύκες

Όταν πεθάνει ο δασονόμος, ολόγυρα μαζεύονται οι πεύκες και με δάκρυα από ρετσίνι τον κλαίνε ολονυχτίς. Τον μονάκριβο δεν προλαβαίνουν παραπάνω να θρηνήσουν· ευθύς τον αποθέτουν στο νοτισμένο χώμα και στις θέσεις τους επιστρέφουν οι πολύτεκνες. Έτσι, πριν το θαμποχάραμα, τον γνώριμό τους ρόλο επιτελούν στη θέα των κυνηγών· τ’ αδέσποτα αγριμάκια κρύβουν όπως όπως πίσω απ’ τα λιανά κορμιά τους, προστάτιδες μάνες καθώς είναι. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Κώστας Δρουγαλάς, 4 πεζά ποιήματα»

Βαμμένα μαλλιά

είναι ωραία αυτά τα κόμικς με τις γυμνές· γιατι μιλάνε για έρωτα, ύστερα είναι ωραία ρομάντσα, γιατί αυτός τους σκοτώνει χωρίς να τους σκοτώσει· δεν μ’ αρέσει που νικάει πάντα ο Κίλινγκ, αλλά έχουνε και βεντέτες, τον χτυπάνε άμα τους πάει στην αστυνομία

εγώ ξύρισα τα μαλλιά μου γιατι τα’χα βάψει με οξυζενέ Συνεχίστε την ανάγνωση του «Σωτήρης Κακίσης, σπρώχνουμε τις γριές και μετά γελάμε»

Tου Σεληνιαζόμενου

Aκέραια, λαμπρότατη, πλησιφαής!
Mαίνεται η αγάπη, μες στη σφοδρή ψυχή μου,
που η όψη σου κρατάει προσηλωμένη,
ενώ σφαδάζει το βίαιο σώμα μου.
Eσύ, η τόσο υπέροχα αδιάφορη που κατέχεις
του ονείρου μου τη μυστική μεγαλοπρέπεια,
Eσύ, που έχεις το πόθο μου έξαλλο
δίχως απάντηση,
γνωρίζεις
κι όμως δεν απαντάς. Συνεχίστε την ανάγνωση του «Ζωή Καρέλλη, του ονείρου μου τη μυστική μεγαλοπρέπεια»

Αριθμητική

‘‘Απόν
από την τάξη των πραγμάτων
το συναίσθημα’’
αναφωνεί η δασκάλα πείρα
κι ευθύς σηκώνει
όρθιο το παρόν
να απαγγείλει
τα πολλαπλάσια της απώλειας:

Μια νιότη μείον δύο χαμένους έρωτες
Δύο χαμένοι έρωτες Συνεχίστε την ανάγνωση του «Θεμελίνα Τρικοίλη, συν τρεις άφρονες ιδεαλισμοί»

Ο Αύγουστος

Πέθανα μια μέρα του Αυγούστου
Με σκότωσε η Παναγία σας — η δική μου είχε υποσχεθεί ζωή

Από όταν ήμουν βρέφος στην κούνια μου
Είχε στείλει τρεις νεράιδες
Να μου προσφέρουν τα χαρακτηριστικά που θα με έκαναν να θέλω

Μα τα σεντόνια άνοιξαν κόκκινους κύκλους Συνεχίστε την ανάγνωση του «Γεωργία Παπαγιαννακοπούλου, Στολίζουμε μόνο το κενό με λέξεις»