Αρχείο 21/07/2014
Τώρα που βραδιάζει μοιάζω να κοιμάμαι
κάτω από ένα στρώμα πορτοκαλιών
μανάδες ανάβουν το τσιγάρο τους και στέκονται
απέναντι στα λεωφορεία που περνούν
όμοιες με ελπίδες
σαν τάφοι που τελειώνουν, συγχωρούν
πόσο κουράστηκαν ανακατεμένες στα αίματα
στη σκηνή περιμένουν
γυναίκες, άγνωστες επισκέψεις
ο ίδιος δρόμος
ο ίσκιος.
Τώρα που βραδιάζει φωνάζουν
οι αγαπημένες, τα δέντρα στα ποτάμια
μύρισε άσχημα στεγνή η καρδιά στην εποχή της
στα πούπουλά της φωλιές ενταφιασμένα
πάθη απέραντα ομολογούν
μη σφίξεις δυνατά μονάχα αγκάλιασέ με
ο πρώτος πετεινός έρχεται και με δαγκώνει
μου τρώει τις γάμπες φίλε μου
φίλε μου.
Τώρα που βραδιάζει θέλω πια την αγάπη μου
φιδάκι κουλουριασμένο κάτω απ’ το χέρι σου
τεντώνεσαι, αυτό το πένθος είναι δικό μου
τέρατα τραυλίζουν στο πρωινό μας όνειρο
ανοίγουν τα πέταλά μας μαύρα σαρκικά, σφαγές
πλάι σε παράθυρα τρένων μπλεχτά
με λέξεις, με μετρήσεις
παραπάνω
λιγότερα.
Τώρα που βραδιάζει όσα έχεις πει δεν έχουν ουσία
ουσία έχουν μόνο τα μάτια σου που ‘ ναι χειμώνας
σωπαίνουν σαν βουβό σινεμά, ηττημένες χίμαιρες
είναι κάρβουνα που με κοιτάζουν
με προδίδουν στο βάθος που κλείνουν
τα τελευταία βλέφαρα είναι όσα θυμάμαι
πόσα αεράκια με έχουν ξυπνήσει χωρίς να σε σκεφτώ
έφευγα σαν άπλωναν τα δίχτυα οι ζητιάνοι
μαντεύοντας τη μοίρα απ’ τα κλειστά μου χέρια
απ’ τα κλειστά μου μάτια που ‘ναι γέφυρες
και οι σκάλες τους κλεφτά σε κοιτούν
στις αυλές στους κήπους στις ανηφόρες
στις θάλασσες που φυτρώσαν γύρω απ’ τον ύπνο μας
χιονίζοντας.
©Λουκάς Λιάκος
φωτο©Στράτος Φουντούλης, 2011
