Larry Cool, γεννήθηκα ἀπὸ ἕνα χασμουρητὸ -ποίηση [2014]

Αρχείο 18.08.2014

Ὁ κόσμος εἶναι μιὰ διαταραχὴ τοῦ μυαλοῦ

Μέσα στὸ θόλο τ’ οὐρανοῦ, εἴμαστ’ οἱ σκέψεις του:
Περιφερόμαστε κρατῶντας κάτι χρυσὰ κλουβιὰ
Μέσα ἔχουμε τὰ γεννητικά μας ὄργανα
-«Ὡραῖο τὸ μουνάκι σας»
-«Κι ὁ ποῦτσος σας. Νὰ τὰ βάλωμε μαζὶ νὰ παίξουν;»

Ὁ Χριστὸς ἀπ’ τὰ σύννεφα πυροβολεῖ τραπεζίτες
Ἄγγελοι ἀπὸ ὑδροκυάνιο,
Πιάνουν τὶς ἀστραπὲς καὶ προσγειώνονται
Μιὰ διαπεραστικὴ κραυγή,
Ἀποκεφαλίζει τὸν πρωθυπουργὸ
Ἀπ’ τὸν κῶλο του πετάγεται ἕνας ἔντρομος νάνος.

-«Τί σοῦ συμβαίνει ἀπόψε, ἀγάπη μου;
Σὲ κάθε βῆμα σου,
Ἕνα κορμὶ καινούργιο βγαίνει ἀπ’ τὸ παλιὸ»
-«Εἶμ’ ἕνας ποταμὸς
Δύο στιγμὲς δὲν ζῶ στὸ ἴδιο σῶμα.»

Ἀνία, τὸ αἴσθημα τῆς ἀνυπαρξίας (κι ἡ Πηνελόπη ἀπὸ ἀνία ἔπλεκε)

Πλήττω γιατὶ δὲν ὑπάρχω.
Γεννήθηκα ἀπὸ ἕνα χασμουρητὸ
Πεθαίνω,
καταπίνοντας τὸν κόσμο μ’ ἕνα μεγαλύτερο.

Διασχίζω μιὰν ἔρημο
Τὸ Τίποτε ὑψώνεται τεράστιο, σκουριασμένο
Τμήματα τοῦ σώματός μου,
Ἐξαφανίζονται κι ἐμφανίζονται σπασμωδικῶς
Τὰ δάκτυλα τῶν χεριῶν μου ξεφυσοῦν ἀτμοὺς
Γιὰ κεφάλι ἔχω μιὰ πυργωτὴ φωλιὰ τερμιτῶν
Πυκτὰ αἵματα χύνονται στὸ ζενὶθ τ’ οὐρανοῦ,
βάφοντας κόκκινο τὸ θόλο.

Ὁ κόσμος εἶναι σύννεφο
Τὸ σῶμα καὶ οἱ σκέψεις μου, μορφές του
Θεέ μου,
Πόσο βαρετὸς γίνεσαι γιὰ νὰ σὲ ἀποφεύγουμε!