Γιώργος Ρούβαλης, Ιαπωνία, Ιαπωνία…

Αρχείο 04/06/2016

Καλησπέρα πατερούλη μου. Καιρό είχες να ‘ρθεις να με βρεις. Σε πεθύμησα, όπως πεθύμησα τις κουβέντες μας, όπου σου διηγούμαι τη ζωή μου, τα καθημερινά κι εσύ μ’ ακούς σιωπηλός και τέλος μου κάνεις ένα σχόλιο πού με βάζει στο σωστό το δρόμο. Όταν έρχεσαι, οι νύχτες μου λάμπουν εδώ στην ξενιτιά.. Είμαι λιγότερο μόνη. Αυτά δεν μας τα’ χαν πει όταν μας ξεμυάλιζαν να έρθουμε να δουλέψουμε εδώ. Στο βορρά της Ευρώπης, στη χώρα όπου όλο βρέχει κι οι κάτοικοι στεγνοί, τσιγκούνηδες κι εχθρικοί μαζί μας. Λέμε ότι δουλεύουμε για ένα ιδανικό, την ενότητα των λαών και των οικονομιών, για μια Ευρώπη δημοκρατική και ειρηνική. Ψέματα. Ήρθαμε κυρίως για το μιστό. Για τα ρημάδια τα λεφτά, τρεις και τέσσερις φορές περισσότερα απ’ την Ελλάδα. Γι’ αυτό σας άφησα κι εγώ, γι’ αυτό έφυγα απ τη Θεσσαλονίκη μας,

Κι η μαμά κι εσύ είσαστε πολύ περήφανοι όταν πέρασα το διαγωνισμό κι έγινα μόνιμη υπάλληλος στο διεθνή αυτόν οργανισμό.. Είχατε πλέον μια κόρη με καλή δουλειά και Eυρωπαία. Μετά ήρθατε να με δείτε εδώ να με καμαρώσετε. Κάναμε εκδρομές, ταξίδια μαζί. Κι ύστερα σας έχασα. Εσένα πρώτα, μπαμπάκα μου κι ύστερα τη μαμά. Φέτος πρέπει να κάνω και την ανακομιδή της. Τέσσερα χρόνια συμπληρώνονται. Αλλά πριν έρθουμε, κανείς δεν μου είχε μιλήσει για τη μοναξιά. Γραμματέας στο τέρας αυτό της γραφειοκρατίας, δεκαπέντε χιλιάδες υπάλληλοι, μαζί με όλες τις φυλές του Ισραήλ για συναδέλφους, μου φαινόταν κι εμένα το ιδανικό. Έφτασα, βρήκα σπίτι, αγόρασα αυτοκίνητο, πήρα έπιπλα, πέταγα από τη χαρά μου. Μετά ήρθαν τα δύσκολα , ο Γερμανός χοντροκέφαλος προϊστάμενος, η Ιταλίδα πονηρή συνάδελφος, οι τρικλοποδιές μεταξύ μας, οι εκθέσεις βαθμολογίας με σχόλια που σε μειώνουν. «Η κυρία Παραλίδου κρίνεται ανεπαρκής στις σχέσεις με τους συναδέλφους της» Αηδίες. Μήπως δεν ‘ξέρουν τι κουμάσια είναι οι συνάδελφοι….

Μ’ όλα αυτά μου αρέσει η δουλειά μου. Είμαι πάντα πρώτη στις υπερωρίες, στις δύσκολες αποστολές. Πάντα διαθέσιμη να βγάλω ασπροπρόσωπο τον προϊστάμενο και την υπηρεσία. Σταθερή και αξιοπρεπής. Θέλησα να ταξιδέψω, να ζήσω σ’ εξωτικές χώρες. Με πολλή προσπάθεια τα κατάφερα να με στείλουν στη Λατινική Αμερική, στη Βολιγουάη,. Υπέροχη χώρα: απέραντες εύφορες πεδιάδες, γεμάτες καλοθρεμμένα ζώα, πράσινο, βλάστηση, τεράστια ποτάμια. Ζούγκλες αδιαπέραστες, όλο κουνούπια και Ινδιάνους. Βουνά αιώνια χιονισμένα, οι Άνδεις, με κατοίκους εργατικούς, θα’ λεγα όμορφους και σκληροτράχηλους.. Αλλά η ατμόσφαιρα στο γραφείο, απαίσια. Ο διευθυντής αδιαφορούσε για μένα: δεν μου ανέθετε τα καθήκοντα που ο βαθμός μου απαιτούσε. Οι συνάδελφοι, οι περισσότερες παλιές εκεί, να μου κάνουν τη ζωή δύσκολη, να με αγνοούν αντί να με βοηθήσουν. Ευτυχώς που έπιασα φιλίες στους ομογενείς μας, εκείνο το καλό παιδί το σκηνοθέτη, έστω και ομοφυλόφιλο και την οικογένεια του. Μαζί τους, μ’ όλη τη θεατρική παρέα των Ελλήνων έκανα αξέχαστες εκδρομές, πάρτι που κράτησαν μέρες, ταξίδια, φαγοπότια. Μου γλύκαναν τη ζωή, έστω κι αν δεν βρήκα κάποιο σύντροφο, ας ήταν και προσωρινός. Γύρισα πίσω πριν της ώρας μου, στα τρία χρόνια, κι από τότε προετοιμάζω το επόμενο πόστο στο εξωτερικό.

Μ’ έπιασε ένα πάθος για την Άπω Ανατολή. Η Ιαπωνία μου φαινόταν μια μυστηριώδης, τρομερά ενδιαφέρουσα χώρα. Άρχισα να μαθαίνω γιαπωνέζικα. Κάθε χρόνο, που η υπηρεσία δημοσίευε τους καταλόγους των κενών θέσεων στις πρεσβείες της, το μάτι μου γαρίδα, να δω αν υπήρχε τίποτα στην Ιαπωνία.. Έστω και στην Κίνα.

Οι φίλοι μου μου λένε ότι είμαι χαζή, ότι άρχισα ανάποδα. Αφού και τα ιδεογράμματα και ο ταοϊσμός και η ικεμπάνα, όλα έρχονται από την Κίνα, εκεί θα ‘πρεπε να έχω στρέψει το ενδιαφέρον μου.. Την Κίνα τη γνώρισα.. Δύο εκδρομές πήγα μέχρι τώρα γιατί είναι πιο φτηνά από εκείνες της Ιαπωνίας, Εκείνην την αφήνω γι’ αργότερα όταν θα πάω και θα μείνω. Τότε να δεις, μπαμπά μου, ταξίδια εξωτικά σ’ όλα της τα νησιά. Σε ξύλινα μικρά επαρχιακά ξενοδοχεία, την άνοιξη που ανθίζουν οι κερασιές. Τι ωραία που τα περιέγραψε ο Καζαντζάκης! Απ’ αυτόν μου κόλλησε αρχικά ο εξωτισμός, Κι ύστερα μου ‘γίνε μανία. Να κάνω ό,τι μπορώ για να διαβάζω τη γλώσσα. .Να βάζω και την ψυχή μου ακόμα. Για να δημιουργήσω την κατάλληλη ατμόσφαιρα, θέλει την απαραίτητη τάξη στο διαμέρισμα μου. Κατασουκέρου το λένε αυτό στα γιαπωνέζικα, το κάθε πράγμα στη θέση του. Στα λουλούδια λέγεται ικεμπάνα. Μετά, πρέπει να έρθουν τα πνεύματα, τα κάμι, να ευνοήσουν τη μελέτη και την αφομοίωση της γλώσσας. Έτσι κάθομαι και διαβάζω τα βράδια. Αφού σταματάω ν’ ασχολούμαι με οποιοδήποτε άλλο διάβασμα που δεν είναι γιαπωνέζικα. Σήμερα που μιλάμε, Ιούνιο, πρέπει όχι μόνο να κανονίσω τις διακοπές μου στην Ελλάδα το καλοκαίρι, αλλά και να προετοιμαστώ πυρετωδώς για τις εξετάσεις μου το Σεπτέμβριο. Θα πάρω το πέμπτο επίπεδο στα γιαπωνέζικα. Κάθε τάξη, την έκανα δύο φορές, να τα μάθω καλά, να τα εμπεδώσω. Πάω και βλέπω οποιαδήποτε γιαπωνέζικη ταινία παίζουν εδώ. Κυνηγάω τις ειδικές εκθέσεις σε Παρίσι και Λονδίνο, πάω επιτούτου να τις δω. Γράφτηκα και μέλος στην εταιρεία φίλων του Μουσείου Guimet, της ανατολικής τέχνης στην place d ‘ Iéna και με ειδοποιούν όταν οργανώνουν οτιδήποτε. Κουβεντιάζω με την Κέικο και τον κύριο Τανάκα από την πρεσβεία, που γνώρισα. Και διαβάζω και διαβάζω και διαβάζω. Αυτό το όνειρο με κρατάει, μπαμπά μου. Προχτές πήγα σε μια συνέντευξη όπου με κάλεσε ο Γερμανός, ο Πρέσβης μας στην Κίνα. Μου είπε ότι θα μου απαντήσει αργότερα. Λες να με πάρει; Ή μήπως μου φάει τη θέση καμιά άλλη καταφερτζού, απ’ αυτές τις γαλιάντρες, πού είναι ικανές να πληρώσουν από την τσέπη τους ένα ταξίδι στην Άπω Ανατολή, τρείς-τέσσερις χώρες και να παν αυτοπροσώπως να παρουσιάσουν την υποψηφιότητα τους στους προϊστάμενους εκεί. Έτσι έκανε μέχρι τώρα η Γέρμι, η Γερμανίδα, και πάντα κάτι πετυχαίνει.

Η Ιαπωνία, το ηφαίστειο Φούτζι, η Νάρα, μου φαίνονται σαν ένα μακρινό όνειρο… Δέκα χρόνια υπηρεσίας μου μένουν πριν τη σύνταξη… Θα τα καταφέρω να με στείλουν εκεί; Έστω και στην Κίνα, εκεί έχω περισσότερες ελπίδες. Οι Ευρωπαίοι δεν τους θέλουν τους Κινέζους, τους μισούν. Λένε ότι είναι βρωμεροί, υπανάπτυκτοι, κι ακόμα κομμουνιστές. Λίγοι από μας θέλουν να πάνε εκεί κάτω. Μπορεί και να σπάσει ο διάβολος το ποδάρι του και να με στείλουν.

Είμαι ανοιχτή στα πάντα. Δεν θέλω μόνο την Αραπιά και την Αφρική. Μετάνιωσα πικρά που σνόμπαρα την Ανατολική Ευρώπη, όταν ήταν ο καιρός. Κι εκεί θα μπορούσα να έχω πάει. Η Ανατολή πάλι μου φαίνεται ραφιναρισμένη, πολιτισμός εκλεπτυσμένος, αιώνων. Δεν με πειράζει που δεν παντρεύτηκα, που δεν έκανα παιδιά, που αρχίζω και γερνάω. Μόνο να τα καταφέρω να πάω στην Ιαπωνία ή στην Κίνα.

Στο Τόκιο δεν πήγα ούτε τουρίστρια ακόμη, εφτά χρόνια τώρα που μαθαίνω τη γλώσσα. Λέω να κρατήσω την πρώτη εντύπωση για όταν θα ‘μαι μόνιμα εκεί. Τότε θα ζήσω κι εγώ μέσα σ’ αυτόν τον αξιοθαύμαστο, τον ανώτερο πολιτισμό.

Πέσμου μπαμπάκα, εσύ πού πάντα με συμβουλεύεις στα όνειρα μου, κάνε μου έστω ένα νεύμα, μη μ’ ακούς έτσι σιωπηλός. Θα τα καταφέρω; Θα πάω;