Αθηνά Μελή, “σαν μια ημιτελής μπαλάντα”

Αρχείο 24/02/2017

Προσδοκία

Τα βλέμματα πουδιασταυρώνονται στον καθρέφτη
η σιωπή στη γλώσσα μας
η αόριστη πηχτή ανάμνησή μας
το μοτέρ που γουργουρίζει
η βροχή στο παρμπρίζ
οι σταγόνες που κυλάνε προς τα μέσα μας

Τη γοητεία μιας έκπληξης
επιφυλάσσει η αναβίωση της νοσταλγίας
και ότι μας ξέχασε
κυλάει και χάνεται στ’ αυλάκια του δρόμου

Ότι κρατάμε σφιχτά στην καρδιά μας
ρέει στις φλέβες των φύλλων
όπως η Άνοιξη μάς υπόσχεται πως
λίγο αργοπορημένα θα’ ρθει

Και ότι μας απομένει είναι
η προσδοκία του αύριο

Λάθος στιγμή

Σε λάθος στιγμή
σε λάθος λιμάνι
σφυρίζαν τα καράβια
και οι εκτάσεις της θάλασσας
γίνονταν μια ασυνέχεια
που αγγίζε τις εκβολές
της ταλαιπωρημένης μας ύπαρξης
και όλα όσα δεν συνέβησαν ποτέ
αφρίζαν στην προκυμαία της προσμονής μας

Μακρινή ηχώ

Όταν το γαλάζιο τ’ ουρανού
μας εγκαταλείψει
μαζί με δυο πουλιά θα κλαις
που αντίθετη κατεύθυνση θα παίρνουν
σχηματίζοντας σταυρό
στου νότου τον ορίζοντα.

Ποιος ξέρει αν
συναντηθούν ποτέ
Ποιος ξέρει αν
για τα ίδια μέρη
τυχαία αποδημήσουν.

θα κατηφορίζεις στην απογοήτευση
και σε γυάλινο μπουκάλι
ένα γραμμα θα κλείσεις
ζητώντας μήπως
και φανεί η χαρά μας.

Κάπου
σε κάποιο καθρέφτη
κύματα μελαγχολίας θα φουσκώνουν
θα γίνονται αχνός
Στα μάγουλα σου θα τρέχει η βροχή
στο βάθος θα παρασέρνει μνήμες
ποιος ξέρει αν
τις βρει ποτέ κανείς.

Και εγώ σε βορειοδυτικές συντεταγμένες
θα χάνομαι στη γρανιτένια πολιτεία
Στους πολύβουους τους δρόμους
με τα γερμένα τα μπαλκόνια
με τα τζάμια τα μελαγχολικά
τα ανεξιχνίαστα χαμόγελα
και τις αποκαθηλώσεις των σκέψεων
μες στους ατμούς της μέρας.

Σε μια γωνιά του δρόμου
το πρόσωπο σου θα νομίζω ότι βλέπω
και μια προσμονή θα με περιπαίζει
μαζί με τον αέρα
που θα κρύβεται γελώντας
στα μαλλιά μου και στης λεωφόρου τα κρεμασμένα περιοδικά.

Θα ψυθιρίζουν στο μυαλό μου
επιστροφής σενάρια δραματικά
του χωρισμού τις μινόρε συγχορδίες να απαλύνουν
και η μορφή σου
σαν μια ημιτελής μπαλάντα
θα βυθίζεται
σε μια μακρινή ηχώ.