Σταυρούλα Δεμέναγα, ‘Οι μνήμες είναι φωνές’

Αρχείο 17/06/2017

ΠΟΡΕΙΑ

Προχωράμε
Η γη κτίζει τα βήματα μας
Στον «κόσμιο» παλμό της
Ο ήλιος φλερτάρει
Με το «μέσα» μας φως
Ο αέρας παρασέρνει
Τη φωνή μας στη δική του γλώσσα
Προχωράμε
Τέλειες κατασκευές
Ατελείς υπάρξεις
Φωνές άναρχες
-Τελειώνουμε
-Ανοίγουμε
-Δραπετεύουμε
Προχωράμε
Με ό τι μπορούμε
Με ό τι θέλουμε

Η ζωή πορεία μεταξύ
στοιχισμένων εκπληρώσεων
και πλήρωσης ακέραιας.

ΟΣΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.

Πίσω από τις ουρές των αυτοκινήτων
στις μεγάλες λεωφόρους
πίσω από τα σιωπηρά πρόσωπα
των οδηγών τους
με την πίκρα , την αναμονή , την παραίτηση
στα βλέμματα τους
πίσω από τα ψηλά κτίρια
και τα πολυκαταστήματα
με τις φωτεινές επιγραφές τους
πίσω από τις διαφημιστικές αφίσες
και τα συνθήματα των δρόμων

Πίσω από
Τη σιωπή
Το θόρυβο
Την εμμονή της επανάληψης
Τη συναίνεση στη συνήθεια
Και τη συνήθεια της συναίνεσης
Πίσω από όλα όσα δε θες
Είναι όλα όσα υπάρχουν
Για δύο μάτια ανοιχτά
Πέρα από τις οπτικές τους.

ΑΠΟΚΛΙΣΕΙΣ

Οι μνήμες είναι φωνές
που τρέχουν μες τη νύχτα
Το πέρασμα τους ένα φως
Σε αισθήσεις ναρκωμένες
Εικόνες που ακροβατούν
στα όρια βίωσης τους
και πληγές κλειστές
με αίμα παγωμένο
αιμορραγούν στο άνοιγμα
βαθαίνουν στη σιωπή τους

Μνήμες
Εμμονική απόκλιση
στου χρόνου την ευθεία…