Ασημίνα Λαμπράκου, Με κάθε σταγόνα λιωμένου χιονιού

Αρχείο 12/09/2017

Ξεπερασμένοι κι αργοπορημένα φορτωνόμαστε, ξάφνου,
στους ανέμους και πέφτουμε ξανά σ’ απαθές έλος.
Ρ. Μ. Ρίλκε, Ελεγείες του Ντουίνο, Τέταρτη ελεγεία

αποδερμάτωση

φέρει λίγον ιδρώτααπό μπλε της νύχτας
αυτή η κατάσταση να είσαι το ένα εσύ και το άλλο πάλι εσύ

θέλω να πω πώς να ξεφλουδίσεις ένα φρούτο
από το περίβλημα που το προστατεύει από φθορά βλεμμάτων

έχει κάτι από θυσία ετερογενούς θελήσεως
κάτι που ας το ονομάσουμε μπλε του σχιστόλιθου κι ας είναι υγρό

γεμάτο από αλάτι που θα φανεί στην απουσία των υδάτων
θέλω επίσης να πω πως έχει μιαν ιδιαίτερη σημασία ο τρόπος

να κρατήσεις κι ο τρόπος να ξεφλουδίσεις το φρούτο
να μείνει η σάρκα απλήγωτη και πλήρης χυμών

ουσία που θα βαφτιστεί η γλώσσα για παρηγοριά
και που στον ουρανίσκο θα είναι φιλί από άγριο κεράσι ._

ευήλατος

σε σηκώνω με το βοριά
και σε στάζω με κάθε σταγόνα λιωμένου χιονιού
σε σηκώνω μέλλον
και σε επιθυμώ σα φλόγα το σβησμένο κερί

είναι ένας πυρετός σ’ αυτή τη σιωπή που σκεπάζεται ο λόγος σου
ένας πυρετός σαν δέκατα που υπάρχει να σε κουράζει για να αισθάνεσαι

υπάρχει η σιωπή που κάνει ο άνθρωπος
που ξεχάστηκε κι απομακρύνθηκε από τη δική του ιστορία
κι αποζητά να γυρίσει ξεσκεπάζοντας ο ίδιος τις πληγές στο σώμα του
με τις ρώγες των δαχτύλων και φυσώντας ένα αεράκι
ίσα για να ξαναπονέσουν να αποκαλυφθεί το παιδί εξ αρχής μέσα του
τιμωρημένο που απέδρασε

είσαι ίσκιος που γεννιέται από τον ίσκιο του
μια άρνηση της άρνησής σου κι ο πυρετός
των οστών που σου αποκαλύφθηκαν την άγια
νύχτα της νοσταλγίας
ένας δραπέτης της αλήθειας κι ο εραστής της ._