στάχτες

Άμιλλα αηδονιού και τζίτζικα

Εσύ
Βουτηχτή τού ύπνου και μίμε τ’ ουρανού
Ηλέκτωρ με τη χαλασμένη σου κιθάρα
Κι εγώ [που μέσα μου σε καθρεφτίζω
Όταν κοιτάζω τα άοκνα μυρμήγγια
Να μπαινοβγαίνουν στις υπόγειες πολιτείες τους]
Είμαστε από το ίδιο αίμα
Που τ’ αηδόνια χλευάζουν και δεν είναι
Νεράιδες τού νερού στη ρεματιά
Ή κορίτσια που μας γέλασαν με το μαντίλι τους
Χορεύοντας στη μάζωξη τής νιότης
Γέλια τραγούδια και όνειρα
Στη σφιγμένη παλάμη τού χρόνου· έλα κοντά
Στο άδειο μου κέλυφος
Αοιδέ χρυσαφένιε, έλα κοντά μου
Να τραγουδήσουμε μαζί παράφωνα
Αφού όπως λένε τα γνωστά πουλιά
Εμείς δεν ξέρουμε να τραγουδάμε
Κι έχουν σκαλώσει στο λαιμό
Του μέλλοντος οι ήχοι·

Σχόλιο για τη
γραφή & το θάνατο (Β’)

Κάτι να σέρνεται αργά σα φίδι
Ακούγεται στα σωθικά μου
Αλλά το ξέρω πως δεν πρέπει να ταράζομαι
Αφού έτσι γνωματεύουν
Κομπογιαννίτες τού κώλου
Και ιατροφιλόσοφοι τού θανατά·
Ίσως είναι μόνο μια θλιβερή σκέψη
Σφηνωμένη σα σφαίρα στον κρόταφο
Εκείνες τις ώρες τις πιο σκοτεινές
Και νύχτες που νιώθω

Τους νεκρούς μου να χαμογελούν
Φυσώντας όλα τα πεσμένα φύλλα
Σε μια γωνιά μες στο μυαλό μου

Σ’ αυτό το δωμάτιο όπου γράφω στίχους

Όνειρο στο Outernet

Δε θυμάμαι ποιος τό ‘γραψε
Αλλά το δανείζομαι
Για να προχωρήσω δήθεν πιο κάτω

[Πού άραγε
Ποιός ξέρει πόσα χάσματα χάσκουν
Για να με κάνουν μια δαγκωνιά
Να καταπιούν αυτό το γδαρμένο δέρας
Ενός περιπλανώμενου τής ερημιάς
Και τής μεγάλης θάλασσας των δέντρων]

Ότι έχουμε χτίσει τον πολιτισμό μας και
Ότι έχουμε στήσει τις ζωές μας
Πάνω στα ωραία σκατά τού παρόντος•
Γι’ αυτό αύριο θα ρωτηθούμε αναπάντητα
Γιατί τα έκαναν ρόιδο όλα τα μαντεία
Γιατί κατέβασε «η δεσποινίς Πυθία» το ακουστικό της
Ή μήπως στ’ αλήθεια
Τέτοιοι χρησμοί σημαίνουν μόνο τις νύχτες
Μέσα στους τοίχους τού μυαλού
Πριν πέσουν χάμω από τα χείλη των κοριτσιών
Πριν γίνουν καν τραγούδι των αγαπημένων ;

*

©Ρογήρος Δέξτερ

φωτο: Στράτος Φουντούλης