στάχτες

Στον Κώστα Καρυωτάκη

Το όμορφο ταξίδι στην Ιθάκη,
δοκή του σοφιστή.
Oι κρόταφοί του έσταζαν
στην Πρέβεζα ρυάκι,
του αισθητή η οργή.

—

Στους απύθμενους πυθμένες
μια νυχτιά θα κατεβώ,
μ’οξυμένες τις αντένες
ύδωρ πύρινο θα πιώ.
Μέσα στων βυθών τα βύθη
σε κλαυσόγελα γοερά,
πίνω απ’ των χρησμών τα στήθη
ποιητών τα ιερά.

Κώστα Καρυωτάκη!
Γίνε στην αγέλη μας ταγός.
Σχίζεις τις χρυσές κορδέλες
δεν σου πρέπει αρχηγός.
Σ’ αφερέγγυους αγώνες
το κοντάρι παρατάς,
πάντα ρίψασπις, δραπέτης
τους θεσμούς πετροβολάς.

Της χίμαιρας τη θύελλα
μονάχος σου διαβαίνεις,
από τους τόπους τους κοινούς
όλο και ξεμακραίνεις,
της στόχασης αντάρτης,
της στατικής, άβιας ζωής
ο νεκροθάφτης.

 

*

Στον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη

Όταν η νόηση, αναγνωρίσει την προέλευσή της, αίσθηση, και αποκατασταθεί το αυτούσιον του ανθρωπίνου είδους, τότε, ανέμελα, θα ίπτασαι στα διαστήματα, Ναπολέων!

Τον λόγο σου εποφθαλμιούν
η μουσική, η εικόνα, ο στοχασμός.
Ένα αδήριτο συναίσθημα προτρέπει,
απαράμιλλος της θλίψης αοιδός,
του χάους η αοριστία τέρπει.
Την ομίχλη εκζητείς,
αφουγκραζόμενος διαρκώς την τελευτή.
Του Έρωτος τα σφρίγη ανακαλείς,
μα ο Ίμερος δεν ιερουργεί.

*

©Λεωνίδας Καζάσης

φωτο: Στράτος Φουντούλης