Γιώργος Μπουγελέκας, Όνειρο

❇︎

Πάντα ονειρευόμουν.
Μια θάλασσα της άμμου.
Ένα κίτρινο λεμόνι στο χέρι μου.
Το καπέλο του ήλιου.
Μια βόλτα στα βουνά πριν τον Ερμή.
Το δειλό βλέμμα του κοριτσιού στο άλλο θρανίο.
Ένα ζευγάρι άσπρα γάντια στην παράταξη της χαμένης εικόνας.
Το βάρος της αμνησίας των μυστηρίων.
Τα αντίσκηνα στα πεύκα της Αττικής.
Ένα τσιγάρο της μέντας.
Ένα άλλο της Ελλάδας.
Το καλοκαίρι του ήλιου στον ώμο.
Την αβάσταχτη επιθυμία.
Την άηχη μιλιά.
Τη γλυκιά και αλμυρή γεύση.
Τις λέξεις που κερδήθηκαν.
Τους φίλους που δεν έμειναν.
Την αγωνία μιας κατασκευής.
Τον θρίαμβο της διαδρομής,
που έκοβε στη μέση το ποτάμι.
Το άρωμα του λεμονανθού,
που ξεράθηκε στο συρτάρι μου.
Τα γράμματα, που φύλαξα.
Τη γυναίκα, που ήρθε σιωπηλή.
Τα ταξίδια, που θέλησα.
Τις ιδέες, που σβήνουν.
Το βιβλίο, που δεν μπόρεσα.
Τον διαβήτη,
που κλείνει έναν κύκλο.
Όλα ένα όνειρο,
που θέλησα να ζήσω.