στάχτες

Σε λίγες μέρες στα βιβλιοπωλεία,  από τις εκδόσεις Ενδυμίων

Σημύδες

Για πόσο σκοτάδι
φτάνει του ήλιου το απόθεμα
που φέρουν οι λέξεις.

Το πεσμένο χιόνι τα πήρε όλα
μέσα στην πρωινή ησυχία του.

Τα ίχνη είναι μάλλον από λύκο.

Οι σημύδες είναι σαν αυτές
που έβλεπε ο Ξένος κι έγραφε.

Και μονάχα απ’ αυτό
δεν είσαι μόνος.

*

Φθινοπωρινό πρωί

Με ξύπνησαν
εγερτήριες σάλπιγγες
από μακρινό στρατώνα.

Η πέμπτη του Μάλερ θα ήταν
κι ο καφές που ετοίμαζα
μου έστειλε πίσω το σώμα μου.

Ήσυχος σαν αυτόν
που ξέρει ότι τον αγαπάνε.

Ένα αλυσοπρίονο έκοψε
και σταμάτησε.

Ο σκύλος στο πιο ζεστό
μέρος του κήπου, κοιμάται.

Το παιδί ετοιμάζεται να φύγει
το άλλο έφυγε κιόλας.

Στον καθρέφτη σήκωσα
τους δεκατέσσερις νεκρούς μου
προς το φως της μέρας.

Άρχισα κιόλας να ζω
σ’ ένα ποίημα που ακόμη δεν έγραψα.

*

Περίπατος

Αν πλούσιος είναι αυτός
που δεν του λείπουν τα αναγκαία
είμαστε πάμπλουτοι
να νιώθω το χέρι σου κάτω από το γάντι
στα γιορτινά φώτα της αγοράς
το πρόσωπό σου τονισμένο απ’το σκουφί
το γρήγορο φιλί στον άδειο δρόμο
το σκοτάδι που πέφτει κι εμείς
επίμονοι στα δεκαοκτώ και δεκαέξι
μοιράζουμε κάτι λευκά τριαντάφυλλα
αόρατα για τις ψυχές που δεν είναι αθώες.
Μ’ένα μονάχα συννεφάκι ανάμεσα στα φρύδια
γι όλους που την ώρα αυτή υποφέρουνε.

*

©Βασίλης Λαλιώτης