στάχτες

❇︎

Τὸν Χριστούλη προσμέναμε
στοῦ αἰώνα τὸ διάβα
πρὶν ῥημάξῃ τὴ χώρα
ἡ φωτιὰ καὶ ἡ λάβα.

Μὰ ἡ μοῖρα μας ὅμως
εἶχε γίνει ἐχθρός μας
τὶ κουμάντο μᾶς κάνει
ὁ κακὸς ἑαυτός μας.

Τοὺς σωστοὺς τοὺς σταυρώσαμε.
Κι ἂν φλουριὰ μᾶς πετᾶνε,
καὶ τοὺς φίλους μᾶς κάνουν,
στὸν Καιάδα μᾶς πᾶνε.

Κι ἀκουστήκανε θρῆνοι
στοῦ ἀπείρου τὰ μάκρη·
κάθε λίγο μᾶς κλαῖνε
μὰ εἶναι στεῖρο τὸ δάκρυ.

Κι ὁ Χριστούλης δὲν ἦρθε
καὶ τὸ αἷμα μας ῥέει,
μὰ τ’ αὐτιὰ δεν ἱδρώνουν
εἴμαστ’ ὅλοι ἀρουραῖοι!

*

©Κωνσταντῖνος Κ. Χατούπης

❇︎