στάχτες

Από τις εκδόσεις Εύμαρος

✿

Τα χαράματα του 1939 ήρθαν και πήραν το αγόρι μου. Η ζωή μου μαζί του κόπηκε πάλι… Έμεινα, και ο μόνος μου δρόμος ήταν να ζήσω ολόκληρο τον πόνο, πίνοντας την πίκρα σταλαγματιά-σταλαγματιά. Όμως πείτε μου, το κτίριο των φυλακών*(*αναφέρεται στις φυλακές Κρεστί ,όπου κρατήθηκε επι δεκαεπτά μήνες ο γιός της Λεβ ) πως είναι σήμερα; Ξέρετε, εκεί έχουν “φιλοξενηθεί”, εκτός από τον γιό μου και τον πατέρα του και ο τρίτος μου σύζυγος, ο Πούνιν…Το είδατε; Έχει και σήμερα την ίδια χρήση»;
«Nαι το είδα. Τα συστήματα μπορεί να αλλάζουν, όμως οι φυλακές παραμένουν πάντα φυλακές. Δεν ξέρω τι χρώμα είχε τότε, αλλά σήμερα δεσπόζει επιβλητικό, ροδόχρωμο, σε μια πόλη με αστραφτερή βιτρίνα, που όμως, αν θελήσεις λίγο να ξύσεις την γυαλάδα της, θα βρεις μια χώρα όπου ανεξέλεγκτες δυνάμεις εμποδίζουν χωρίς κανένα έλεος την διακυβέρνησή της. Αυτή είναι η μοίρα της Ρωσίας στις σημερινές συνθήκες. Είμαι σίγουρη ότι θα σας πονούσε αυτή η εξέλιξη. Περισσότερος ή λιγότερος πόνος από αυτόν που βιώσατε τότε, δεν είμαι σε θέση να πω, αλλά και τι νόημα θα είχαν οι διαβαθμίσεις του πόνου, αν δεν οδηγούν στην ανακούφιση και την ίαση; Ωστόσο, απέναντι από τις φυλακές, στην άλλη όχθη του Νέβα, έχει τοποθετηθεί μνημείο αφιερωμένο σε σας.

Θέλω επίσης να ξέρετε πως εκείνος ο εφιάλτης σας, όπου εσείς, ολομόναχη στον κόσμο, μετά από μια βιβλική καταστροφή, με όλα τα μεγάλα ποτάμια της γης, τον Νείλο, τον Γάγγη, τον Βόλγα, τον Μισισιπή, ενωμένα σε έναν γιγάντιο απειλητικό χείμαρρο, έρχονται κατά πάνω σας, θα μπορούσα να πω ότι στις μέρες μου γίνεται, με σταθερούς ρυθμούς, μια άγρια, προφητική πραγματικότητα. Φοβισμένοι άνθρωποι, παρακολουθούν αμέτοχοι όλη αυτή την κοσμογονική καταστροφή. Ότι έχει κατακτηθεί καταστρέφεται. Και το τρομακτικότερο όλων είναι ότι δεν υπάρχει πια ούτε μια τρυπούλα, όπου θα μπορούσε κάποιος να κρυφτεί ή να κρύψει οτιδήποτε, από κάποιους ελάχιστους στους οποίους ανήκουν όλα. Δεν χρειάζεται πια να μας στέλνουν εξορία ή φυλακή. Έχουν τον τρόπο να απορροφούν ότι εναντιώνεται στα σχέδιά τους και να το μετατρέπουν σε γλίτσα. Με λίγα λόγια δεν υπάρχει έξοδος διαφυγής.

Το πρόσωπο της Άννας σκοτείνιασε. Η σκιά της ανησυχίας θόλωσε το περίγραμμα του.

«Με τρομάζετε! Έτσι είναι σήμερα η πόλη μου; Έτσι είναι η χώρα μου»;

«Λυπάμαι καλή μου, αλλά αυτό είδα. Η πόλη φωτιζόταν καλά. Έλαμπε και ο πύργος της τηλεόρασης».

✿