στάχτες

※

Το παρελθόν κρατά το ρυθμό στ’ ακροδάχτυλα. Οι απαλές γραμμές στα ζυγωματικά, τα μισόκλειστα βλέφαρα και όσα άλλα έχει ζωγραφίσει ο χρόνος πάνω του, γλιστρούν απ’ το πρόσωπο στα χέρια και από εκεί στα πλήκτρα ως μια εναλλαγή σιωπών και ήχων που επαναλαμβάνεται σπειροειδώς προς το επέκεινα. Πού και πού ρίχνει κλεφτές ματιές στο άλλο μισό του πιάνου, όπου το μέλλον παίζει τη μελωδία. Στο μέλλον αρέσει επίσης να ενσωματώνει τα φάλτσα του στην ακολουθία των ήχων αλλάζοντάς την αργά καθώς η μουσική ψηλώνει. Ρίχνει κι αυτό ματιές αλλά πιο πέρα, φλερτάροντας μ’ ένα φασματικό κοινό. Κάποια στιγμή αποφασίζει να στραφεί στο παρελθόν. Διαπιστώνει τότε έκπληκτο πως εκείνο έχει ήδη φύγει, πως ακολουθεί έναν ρυθμό που υπάρχει μόνο ως ανάμνηση και πως ενδεχομένως, όταν στραφεί ξανά δίπλα του, κάποιο νεότερο μέλλον θα το κοιτά ως παρελθόν ακολουθώντας για ρυθμό αυτό που πριν λίγο ήταν η μελωδία του.

*

©Αργύρης Κόσκορος

 φωτο: Στράτος Φουντούλης

 

※