Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος, Δύο έφηβοι εντός του νέφους

Όταν εγκαταλείπεται η γεωγραφία των τόπων
με το στανιό
δύο παιδιά μεγαλώνουν
ακόμη και μέσα σ’ ένα δάσος από τίποτα
εξημερώνουν το δέρμα τους
κι οι χυμοί τους
μαλακώνουν τις νυχιές
που το αίμα τους σέρνει
στα ανύπαρκτα τσιμέντα και στους προβόλους

Έπειτα συμβαίνει
κάτι ανάλογο με την εγκατάλειψη τη ιστορίας
από τα σχολικά βιβλία·
μια ηδονή κρυμμένη σαν αμάρτημα προβάλλει
κι η εμμονική εναλλαγή των παγίων στιγμών τους
γίνεται το σταθερό αδράχτι τους.

Ερωτεύονται, και εφεξής,
έτσι δεμένοι,
δίχως φτερά ή βράγχια ή τα κατάλληλα εργαλεία
εκτελούν ανάποδες βουτιές
στο μαύρο νέφος εμπειρίας
με το όνομα the cloud.

Έτσι τις νύχτες
κι οι δυο χορτάτοι, έχοντας ήδη ενεργηθεί,
δεν ματώνουν κατά τον οργασμό
και προτού να πέσουν για ύπνο
χαμηλώνουν τη ζωή
χαμηλώνοντας την ένταση·

κι οι δυο τους παραμένουν δηλαδή ως όφειλαν·

τα ίδια κλειστά δοχεία χρόνου
όπως είχαν γεννηθεί κι όπως είχαν υπάρξει
μες στων γονιών τους τα όνειρα.¬¬_

φωτο: Στράτος Φουντούλης