Εργάκι αφιερωμένο στους αρχηγούς
που γεμίζουν με γοητεία
τις απαράλλαχτες
μέρες μας

(Πανομοιότυποι διαβαίνουν τους διαδρόμους. Δείχνουν όλοι απελπισμένοι και κάθε τόσο ορισμένοι από αυτούς σταματούν, κάτι λένε, έπειτα φεύγουν βιαστικοί, μια πόρτα ανοίγουν και αυτό είναι όλο. Κάθε τόσο μια φωνή από τα ηχεία καλεί κάποιον ονομαστικά. Αριθμός και επίθετο. Αν θέλεις να δεις ποιος είναι ο αριθμός αρκεί να δεις ποιος κινείται σχεδόν τρέχοντας, ποιος βγαίνει με ορμή από το γραφείο για να ξαναμπεί σε μια άλλη αίθουσα, ακόμη πιο βαθιά μες στο μέγαρο των υποθέσεων του κόμματος. Οι φροντιστές, οι κομπάρσοι ντυμένοι κατάλληλα, διαβαίνουν από εδώ και από εκεί έτσι που στη σκηνή να γίνεται ο σαματάς που αρμόζει στην περίσταση. Αυτό το κολασμένο επί σκηνής χάος, δεν είναι τίποτε άλλο από μια αναπαράσταση ενός πολύ οικείου μοτίβου.

Κάποιος στέκει παράμερα. Ένας άλλος πλησιάζει, από τα ηχεία πέφτουν βροχή οι ανακοινώσεις και οι κατευθυντήριες γραμμές. Κάτι λένε.)

Κοστούμι νούμερο ένα: (κοιτάζει τριγύρω, σφίγγει τη γραβάτα, έχει μια αγωνία που δεν λέγεται) Τα έμαθες;

Κοστούμι νούμερο δύο, πιο ανάλαφρο: (με την ίδια διακριτικότητα) Αν τα΄μαθα λέει…

Κοστούμι νούμερο ένα: Το φανταζόσουν; Εγώ ποτέ! Καμιά φορά μόνο στο λουτρό το σκεφτόμουνα μα ήταν για να διασκεδάζω εκείνες τις άχαρες στιγμές.

Κοστούμι νούμερο δύο, πιο ανάλαφρο: (θυμωμένα και συγκρατημένα μαζί) Δηλαδή μπορεί ο πάσα ένας να πει, να, έτσι όπως πίνει τον καφέ του, μπορεί να πει, πάνω να γίνω αρχηγός και έρχομαι. Και να μην βρίσκεται ούτε ένας να του ζητάει μια εξήγηση, κάτι βρε αδερφέ, μια ταυτότητα να πούμε.

Κοστούμι νούμερο ένα: Όχι δα και ταυτότητα! Πάει αλλού έτσι το πράγμα. Μα είναι να μην ταράζεσαι; Εγώ σε καταλαβαίνω και οφείλω να ομολογήσω πως έχω θορυβηθεί.

Κοστούμι νούμερο δύο, λιγότερο ανάλαφρο πια: Έχεις θορυβηθεί; Τι μας λες μωρέ; Βρε άσε τους θορύβους και κοίτα να συνέλθεις. Εμάς ξέγραψε μας. Να δεις το στομάχι σου τι θόρυβο κάνει άμα δεν έχει καύσιμο που λένε!

Κοστούμι νούμερο ένα: Σώπα, καημένε, την καταστροφή έφερες. Εγώ σκέφτηκα κάτι άλλο. Να τον μελετήσω μια στάλα, να μάθω τα χούγια, τις συνήθειες που λένε. Αν θέλει να τον φωνάζουν με το μικρό του ή αν δεν θέλει να τον φωνάζουν καθόλου, αν πρέπει να τον ενοχλεί κανείς όταν γράφει το λόγο του. Και μετά θα πάω και θα του πω, συγχαρητήρια αρχηγέ.

Κοστούμι νούμερο δύο, στενό: Βρε, δεν διορθώνεται τώρα η δουλειά. Να κοίτα, φτάσανε και τα κανάλια. Θα μουδιάσεις μετά από λίγο και το στημένο χαμόγελο θα είναι το λιγότερο ανάμεσα σε εκείνα τα φριχτά βασανιστήρια του χρόνου που δεν περνά. Θα είσαι πάντα αδέξιος εμπρός στον αρχηγό.

Κοστούμια νούμερα ένα: Εγώ θα γίνω ορντινάντσα, πάει και τέλειωσε.

Κοστούμι νούμερο δύο, ασφυκτικό: Μου φαίνεται πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Όμως τώρα χαμογέλα γιατί έρχονται. Και κοίτα τη λέξη αρχηγέ να την λες μια οκτάβα πιο πάνω, να ξεχωρίζει.

Κοστούμι νούμερο ένα: Δεν είμαι καλός στις ψηλές.

Κοστούμι νούμερο δύο (όλο και πιο δύσκολα προφέρει λίγες λέξεις ο χαρακτήρας αυτός ο τόσο τραγικός, δείγμα και αυτός θλιβερό της υψηλής πρωτεϊνης που θρέφει τον κομματικό μηχανισμό): Δεν έχει ψηλές και χαμηλές, μόνο την επιβίωσή σου παίζεις εδώ πέρα. Κατάλαβες;

Κοστούμι νούμερο ένα: Ο αρχηγός βρε θέλει ορντινάντσες. Έτσι επιβιώνει και αυτός, αμ τι τον πέρασες τον αρχηγό; Μάλιστα, ποτέ δεν του φτάνουνε οι υπηρέτες, οπότε γιατί να μην βολευτούμε; Αφού μας έλαχε τι να προκάμεις πια; Το πράγμα έδειξε, πάει και τέλειωσε σου λέω, το λοιπόν. Εσύ γυρεύεις πολλά και θα χάσεις μωρέ και τούτα τα λίγα. Άμα δεν σ΄αρέσει να είσαι αυλικός, στρίβε, μην μου κάνεις καμιά ζημιά. Έτσι που το πας θα το φας το κεφάλι σου. Έχει μάτια το ντουβάρι που κοιτάζουν αδιάκριτα. Μα το ξέρεις αυτό, έτσι δεν είναι;

(Ο τύπος που ονομάστηκε κοστούμι νούμερο δύο ήταν καταδικασμένος και τώρα ασφυκτιά πάνω στην σκηνή. Γύρω του έχει μαζευτεί το πλήθος. Κάνει ησυχία και μόνο ψίθυροι είναι που ακούγονται. Και κάποιος που λέει, είναι ο κοστούμι νούμερο δύο. Να δεις με τι χάρη φορούσε τις καινούριες τις ιδέες, πώς τις περπατούσε ανάμεσα σ΄έδρανα και διαδρόμους όλο δόξα και περιπέτεια μαζί. Τώρα πια κανείς δεν μπορεί να τον σώσει. Είναι το παλιό που το συνθλίβει πια αυτή η κατάφωρη έλλειψη γοητείας.

Σε λίγο όλοι σκορπάνε. Στο μέσο του διαδρόμου ένα αδειανό κοστούμι και τίποτε άλλο. Ο αρχηγός που περνά στέκει σιωπηλός για μια στιγμή πάνω από το αδειανό ρούχο. Και έπειτα λέει, κάτι σαν «δεν θα σας προδώσω ποτέ» και εμείς ξέρουμε καλά τι εννοεί. Κάθε αρχηγός. Το πλήθος πλημμυρίζει και πάλι τη σκηνή, σιγά σιγά την πλατεία, παντού εμφατικά, χαρτονένια ομοιώματα του αρχηγού. Αργό σκοτάδι και τίποτε.)

Διαβάστε τα κείμενα του Απόστολου Θηβαίου→