Λεωνίδας Καζάσης, τρία ποιήματα

Φύση, αιώνες, ύπνωση,
θέλξη, θέα, θέωση.
Απότοκη ματαίωση
φλεγματικό θα μέ’βρει.
Της οχύρωσης σόφισμα η δικαίωση,
την Πενθεσίλεια αποζητώ
η Εστιάδα νεύει.

Άξαφνο πέρας ωχρό,
με της Σαπφούς, της Αφροδίτης
τους μηρούς, προϋπαντώ.

Οι ιδιοι στα ομματα τους εμπιξαν

Άνικμα αδιέξοδα
καλούν και ζωγραφίζουν,
της ανοδίας φριμαγμοί
ιδροκοπούν τους στοχασμούς κεντρίζουν.

Της γηθοσύνης, εύθραυστο κλαδί,
νύμφες σαγήνης, άδεια ευνή.
Ω καταδίκη! Αναμονή
σε δολερό επέκεινα.
Κωνστάντια! Λήδα! Έρκυνα!

Αδόκητο

Καθώς το όνειρο με έγδυνε,
ένας νεκρός μου είπε:

«Τα διαστήματα είναι απέραντα!
Σύννεφα εναγκαλίζονται το γέρμα,
που ρέει πορτοκαλί σε πράσινες κορφές».

Και ο αισθησιασμός των γυναικών;

«Τα νέφη είναι ουδέτερα, το ηλιόγερμα επίσης˙
σαγηνεμένοι ορίζοντες εποπτεύουν,
το γάρμπο των κορυφογραμμών, που καλούν,
έτσι η θηλυκότητα, διατεθειμένη,
σ’ εμάς διασώζεται».

φωτο: Στράτος Φουντούλης