Η νιότη μου ήταν βασίλισσα.
Έστω και για μια μέρα. Έναν Βορρά ερωτεύτηκε.
Του Ρόδου πυξίδα. Των ανέμων. Όλο να γυρνάει.
Μια μέρα ερωτεύτηκε.
Κι έφυγε, των νερών βασίλισσα. Γεράκι του αέρα. Φτερό.
Νύχτα ερωτεύτηκε. Κάτω από τη θάλασσα, κάτω από τα φώτα.
Όλα τα βαθιά τα φώτα των βαθύτατων άστρων.
Άστρων στην άβυσσο. Σαν τα ψάρια τα πανύψηλα.
Τον ουρανό ερωτεύτηκε, κι εκεί περπάτησε πάνω σε φώτα.
Ξεκουραζόταν στους ανέμους, ενώ κοιμόταν στα κύματα.
Έπεσε σ’ έναν καταρράκτη, και ενώ έπεφτε
στους αφρούς του μέσα εχαμογέλαγε.
Ερωτεύτηκε ένα τάγμα. Και όλες τις βαθμίδες του.
Στην άβυσσο μπορεί ν’ ανέβηκε, στους ουρανούς όμως γκρεμίστηκε.
Ω, της ημέρας ενότητα που, από έρωτα, υπήρξε νύχτα.
1968
✳︎
στάχτες 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.