στάχτες

Ανταμώνουν πάλι στο γνωστό Καφέ

-Καλημέρα! Πόσος καιρός…

-Καλώς ανταμωθήκαμε λοιπόν

-Χαθήκαμε

-Χάθηκα…

-Τώρα όμως είσαι εδώ. Σαν λίγο αδύνατος, σαν τεφρός μου φαίνεσαι…

Τον παρατηρεί αμφιβάλλοντας. Αν κι έπιασαν  ψύχρες, φορά ακόμα τη βερμούδα  και τις σαγιονάρες του. Φορά όμως και το καφέ δερμάτινο σουέτ μπουφάν. Το παρατηρεί εξεταστικά.

-Ήταν της μάνας μου…

Ο τόνος της φωνής του χαμηλός και μελαγχολικός. Τον ενθαρρύνει.

– Είναι καλό, καινούριο ακόμα. Έχω ένα παρόμοιο μαύρο σουέτ. Είναι καλά αυτά, αντέχουνε στο χρόνο. Το φορώ κι εγώ κάποιες φορές, όταν με πιάνει η νοσταλγία. Θαρρώ πως φορώ τον αδερφό μου, νιώθω την ανάσα του, είμαστε πάλι μαζί.

 

Εμφανίζεται ο σερβιτόρος σοβαρός περιμένοντας  την παραγγελία της.

-Ένα διπλό καπουτσίνο χωρίς ζάχαρη και με πολύ γάλα, κυρίως γάλα…

Παραγγέλνει αφηρημένα.

-Όπως τον έπινε εκείνος, παρατηρεί ο σερβιτόρος  και κουνά το χέρι του να διώξει την πεταλούδα απ’ το ποτήρι με το νερό που μόλις ακούμπησε στο τραπέζι.

-Μηηη!

Τον αποτρέπει εκείνη, αλλά ήδη η πεταλούδα πέταξε αφήνοντας πίσω της ένα χνούδι σαν στάχτη στον αέρα.

-Εις το επανιδείν… της φάνηκε πως άκουσε.

*

©Καίτη Παυλή

φωτο: Στράτος Φουντούλης

❀