Άννα Κυριτσιοπούλου, Με μια υπεκφυγή

ΦΤΕΡΟ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ

Ίσως η βαρύτητα συγχωρεί τ’ αδύναμο
όση δύναμη κι αν του ασκηθεί, δεν το έλκει
-ή μήπως δυνατό;-
φτερό στον άνεμο
λικνίζεται αισθησιακά στον ρυθμό του
ακολουθεί
με μια νωχελικότητα
που εξαιτίας της η λύπηση παρατείνει τη ζωή
ακόμα κι αν παλινδρομεί στα αιχμηρά κλαδιά μιας παραίσθησης
ή αίσθησης
ή έστω υποταγής κάποιου έρωτα
δεν ραγίζει, δεν σπάει
ξεφεύγει απ’ τα αδιάκριτα χέρια των παιδιών
πριν τ’ αναγκάσουν να ομολογήσει «γιατί αργεί»
παρατείνοντας την αθωότητα
με μια υπεκφυγή
που κάποτε θα επισκιάσει η αποδοχή της ουτοπίας
δεν ραγίζει, δεν σπάει
ακολουθεί.
Πονάει;

ΤΙΠΟΤΑ

Όταν γλιστρούν τα σύννεφα απ’ τα χέρια
γίνονται καρφιά
πέφτουν στο χώμα
αυτά που συμβαίνουν υποτάσσονται
στο «συμβαίνουν αυτά»
αβάσταχτο βάρος των καρφιών
γονυπετείς καταδικάζει
εξομοιώνει
ακρωτηριάζει
κι αναγκάζει.
Να αποδεχτούν!
Την ελευθερία του τίποτα
αν δεν έχεις τίποτα
δεν μπορείς να χάσεις
κι όσο ελεύθερα ορθώνεις το εξαρτημένο ανάστημα
αν δεν νιώθεις τίποτα
δεν θα αντιδράσεις.