Λεωνίδας Καζάσης, σε ορίζοντες που η ρέμβη δεν ορίζει

Λή

Τα σκέλη σου ορθάνοιχτα,
αχόρταγα ρουφούν
την ρώμη την αρσενική,
την φλόγα της συλφίδος,
που κάθυγρα τα χείλη της,
τα χείλη σου που πάλλονται φιλούν.

Αγλάϊσμα των γυναικών!
Της ηδονής ιέρεια!
Γητεύτρα εσύ των στεναγμών,
σε ήθη ελευθέρια!

Μαρία

Νουφάρων κυανών
ομμάτων σου απηχήσεις,
αφών τερπνών
κορμιού σου περιηγήσεις.
Στα σκέλη σου χάνομαι
σε ορίζοντες που η ρέμβη δεν ορίζει,
μα, και ο ουρανός που δεν αγνοεί,
ανήμπορος στέκοντας δακρύζει.

Όταν η απόλαυση από απόλαυση κλονίζεται

Κόμες αιωρούνται ξέπλεκες,
χείλη διαστέλλονται,
αιμάτινο χρώμα,
γλώσσες σαλιώνουν
θηλές μαστών που αναριγούν,
καλλίπυγες θωπευτικά τα σκέλη αναμειγνύουν.
Η αίσθηση απαγγέλει θηλυκά την αποθέωσή της,
ο πλάστης πνέει στην Σαπφώ την θεία αποστολή της.

Ό,τι απαγορεύεται στην κοινωνία τούτη,
είν’ από ξύλο δρύϊνο, ρουμπίνι διαλεχτό!
Σε ενδοιασμούς δεν έστερξα,
την κλίνη του να αποδεχτώ.

Τα μάτια του αχνάδα φεγγαριού,
άνθη του ήλιου τα μαλλιά του,
απόηχος καλοκαιριού,
η λαίμαργη, απειρότεχνη ματιά του.

Ήτανε θηλυκή η θωριά,
αγέρι απαλό το χνούδι.
Ερωτιδεύς στα δέκα εννιά!
χείλη σαρκώδη, κερασιά,
λαγνείας εύχυμο λουλούδι.

Η αγκαλιά καμίνι υγρό,
τα σώματα λικνίζονται εξαντλημένα,
στης ηδονής το μπότζι που μεθώ,
ξεσπούν σ’ αλαλαγμούς παρμένα
από αψάδας κάματο οργασμό.

Ήδος αβάσταγο

Αφού η Γαλάτεια τέλειωνε
με τα πλατιά σου χείλη,
με τα ακροδάχτυλα που ηδύπαθα κεντούν,
τους γλουτούς σου παραδίδει ανοίγοντας,
στα χείλη τα δικά μου που ριγούν.

Εισδύοντας στον κόρφο σου Βασιλική,
των κραδασμών σου ιαχές δαμάζω,
την βασανιστική σου ηδονική
ταπείνωση θαυμάζω.

Της εγκαρτέρησης κρηπίδωμα διάτρητο,
ξίφη διαπερνούν την σπλήνα,
άπνοια διασκορπάται.
Ο ήλιος την βροχή εστίλβωνε
στα μονοπάτια του άστεως τα αισχρά
όπου ουδένα φίλον έχετε, ουδενός φίλοι είσθε.
Φαντασμάτων αρμονίες φενακίζουν το κελί μου.
Εκφεύγοντας θυμάμαι,
όταν τα ακρωτηριασμένα θηλυκά με προπηλάκιζαν
με πείνα και δίψα,
αρσενοκοίτες μού φεραν κανάτια ξέχειλα
και ζεστό ψωμί.

Αντήχηση

Της μορφής σου η πλάνη,
ένσπερμη μέθη,
της πληγής η πυόρροια,
την υφή σου διέπει.

Ηγερία του ζόφου,
των δεινών ηδονή,
των αΰλων Μαινάδα,
των παλμών Αποχή.

Κορινθία άμοιρη!
Της υπαίθρου τα κορίτσια διαγουμίζονται.

φωτο: Στράτος Φουντούλης