στάχτες

Σε αυτή που εφώναξε, λέγοντας το όνομα, Μάϊκα

Εγώ που ρέπω στον φιλοσοφικό αλητισμό, ποιητής αλήτης,
εγώ, της λογοτεχνίας η αλητεία του λόγου δοσμένη σε μιας αλήτικης ηδονής ευγένεια!
Όταν σε σκέφτομαι,
αναπαριστώντας ο νους μου τη μορφή της υπάρξεώς σου,
γίνομαι πλατωνικό ειδυλλίου ακράγγιγμα στο ξάγναντο.
Είσαι το ξάγναντο.

✳︎

Επισήμανση

Ατενίζοντας εξήντα ένα χρόνια.
Ήρθα, είδα και εντός ολίγου αναχωρώ.
Η ζωή θα είχε μόνο ομορφιές!
Ως και αυτή η επίπονη προσπάθεια ανευρέσεως πόρων,
σε ομορφιά θα απέληγε, εάν το μάταιο τους ανθρώπους
δεν ξελόγιαζε, όταν το γενετήσιο αγκάλιασμα οι άνθρωποι σε θάνατο κατεδίκασαν.
Από της ζωής τις έκπαγλες πληρότητες που ως ανάξιες λοιδωρούνται, το γενετήσιο αγκάλιασμα περισσότερο από όλες της ζωής τις καλλονές,
εχέγγυο ζωής τον θάνατο να λησμονείς!
Ψευδαίσθηση αδιάψευστη ζωής αενάου!
Ατενίζοντας εξήντα ένα χρόνια,
η επιθυμία του γενετήσιου αγκαλιάσματος με κρατά να μην βουλιάζω!
Αφού οι άνθρωποι το απαγορεύουν,
ονειρευτής θα τ’ αγκαλιάζω!

✳︎

©Λεωνιδας Kαζασης

φωτο: Στράτος Φουντούλης

✳︎