Πράξη 3η, Σκηνή 1η

ΑΜΛΕΤ: Να ζει κανείς ή να μη ζει, αυτό είναι το ζήτημα∙
τι δείχνει πιο γενναία ψυχή, να υποφέρεις
πετριές και σαϊτιές μιας άθλιας τύχης,
ή να παίρνεις τ’ άρματα ενάντια σ’ ένα πέλαγο από βάσανα
κι αντιβγαίνοντάς να τους δίνεις τέλος; Ύπνος… θάνατος…
Διαβάστε περισσότερα-Continue reading →

ΑΡΧΕΙΟ ΙΟΥΝΙΟΥ 2014

ΌΡΓΙΟ

Όλο μυστήριο φιλούσε το βράδυ
Τις μπουμπουκιασμένες πικροδάφνες
Κι εμείς παίζαμε και χτίζαμε για τον Απόλλωνα Ναό.
Και τρεκλίζαμε από πόθο μεγάλο
ο ένας μέσα στον άλλον
Κι έχυνε ο νυχτερινός ουρανός το μελανό του άρωμά
στου γκαστρωμένου ανέμου τα φουσκωμένα κύματα
Διαβάστε περισσότερα-Continue reading →

ΑΡΧΕΙΟ ΙΟΥΝΙΟΥ 2014

Ήταν περασμένες επτά όταν βγήκαμε στο μπαλκόνι και καθίσαμε με τα πόδια πάνω στα κάγκελα. Ο ήλιος έδυε πίσω από τις γειτονικές πολυκατοικίες και ο ουρανός γέμιζε σιγά σιγά με διάφανα σύννεφα. Βολευτήκαμε και κοιταχτήκαμε συνωμοτικά.

Οι καρέκλες του σκηνοθέτη άφηναν την πλάτη να βουλιάζει όμορφα στο δροσερό πανί τους. Η πλατεία είχε κόσμο, πολύ κόσμο, ως συνήθως. Διαβάστε περισσότερα-Continue reading →

ΑΡΧΕΙΟ ΙΟΥΝΙΟΥ 2014

Θα υπάρχει πάντα οδός διαφυγής;

Τρεις μέρες στραπατσάρομαι στα περίχωρα του κέντρου της Μαμάς Ευρώπης.

Τεράστιοι δρόμοι, τεράστια μέγαρα, κολοσσιαία κουτιά που στοιβάζουν τους ανθρώπους· απαράλλαχτα ανύποπτους κι εδώ, όπως παντού. Τρεις μέρες περικυκλωμένος από εντελώς άγνωστη γλώσσα. Με την πλημμύρα των δύσπεπτων σκέψεων που συνήθως πνίγουν τέτοιες ώρες το μίζερο κρανίο μου.

Διαβάστε περισσότερα-Continue reading →

ΑΡΧΕΙΟ ΙΟΥΝΙΟΥ 2014

«Αυτός ο θυμός μιλά χαμηλόφωνα
έχει φαρδιά κοιλιά. Ξαπλώνει
αναπνέει βαθιά. Θα πεθάνει.»

Στέκεσαι στη γωνιά που ο δρόμος ποτίζει τη θλίψη με κάτι μικρότερο
πεύκα κι ένα χειμωνιάτικο πλοίο σε κρατούν σκεπασμένη. Δροσερά χείλια
ανθρώπινα χέρια είναι το καταφύγιο. Γαλάζια μάτια χασομερούν
σε συναίσθημα γονατιστό. Εφημερίδες ήλιος κι απόγνωση. Ω, αγάπη
έχεις δύο εποχές και μια δικαιολογία συνάντησης.

Συνεχίστε την ανάγνωση του «Λουκάς Λιάκος, Άκρες δακτύλων, έτη καθυστερήσεων»

ΑΡΧΕΙΟ ΙΟΥΝΙΟΥ 2014

Άμα δεις Έλληνα μετανάστη της Γερμανίας, κρύψου.

Ο χαρακτήρας του είναι ίδιος με του Προκρούστη. Μέσα στο μυαλό του κουβαλάει το κρεβάτι του. Νοερά σε τοποθετεί απάνω. Σε ταιριάζει στα μέτρα του κρεβατιού. Στα μέτρα τα δικά του. Αν του φανείς μακρύς σου κόβει τα πόδια. Αν του φανείς κοντός σε τραβάει να μακρύνεις.

Ακατέργαστη φωνή. Βάναυση. Ακόμη και σιγανά να έρθει στα αυτιά σου.

«Έλληνας είσαι πατριώτη;»

Διαβάστε περισσότερα-Continue reading →

ΑΡΧΕΙΟ/ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2016

Ψυχρό ποίημα

Θέλω να γράψω ένα ποίημα
μα είναι Γενάρης και κρυώνω
έχω κουλουριαστεί σαν φίδι
στον καναπέ
Διαβάστε περισσότερα-Continue reading →

ΑΡΧΕΙΟ/ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2016

Θα τον θυμόμαστε
Αυτόν τον πλανήτη

Όταν ο Γιώργος Σαραντάρης έγραφε, αγαπάω τον ύπνο, σήμανε την αρχή ενός ανοιξιάτικου θριάμβου. Έκτοτε κάθε τέτοια εποχή φθάνει στις επιφάνειες, πιστός προσκυνητής της φύσης. Διαβάστε περισσότερα-Continue reading →