Λεωνίδας Καζάσης, Όταν γίνεσαι κραυγή

Ενδοιασμοί

Σε πρωτάκουσα Ελένη, Αντιγόνη, Θεανώ.
Σε τραγούδησα Ιλάειρα, Αφροδίτη, Ερατώ.
Σε ζωγράφησα σε βάτους, σ’ ακρωτήρια, σε βουνά,
αποκρίθηκα στους κάμπους, να σου δώσουν λευτεριά!
Τι θα πεις τώρα Μυρτώ στα δειλινά;

Σε θωπεύω μεσ’ τις λέξεις,
απ’ τα νέφη σε κοιτώ,
και ρωτώ κρυφά τις τέρψεις,
μα τρομάζουν στον χρησμό.

Χίμαιρα

Όταν γίνεσαι ευχή,
όταν γίνεσαι κραυγή,
μέσ’ τα δάση αντηχείς
νότα σιωπής.

Δάκρυα όταν σε κοιτώ,
φτερά ζητώ.

Όταν γίνεσαι αυγή,
θλίψης ράϊσμα, βροχή,
τότε αγέρες σε κρατούν,
όταν ρωτούν.

Στίχοι

Ο ουρανός με βροντές αποφαίνεται,
το αίμα παγώνει.
Που είναι οι ευδίες, τα δειλινά,
όταν ο ψίθυρος τα μάτια σου χαυνώνει.

Υπ’ ατμόν αέναα
οι χρησμοί απηχούν
σ’ αμπελώνες άβατους.
Τους καρπούς αλάβωτους
των χειλιών ζητούν.

φωτο: Στράτος Φουντούλης