στάχτες

Δεν περιμένω σου λέω κανένα
κι εκείνος που ήταν εδώ έφυγε πίσω απ` τα τζάμια
χωρίς να απολογηθεί.
Έφυγε βιαστικά σαν ένας άγνωστος,
ανάμεσα στις πλάνες ενός τόσου σύντομου βίου.
Δεν περιμένω τίποτα
απ` τα χρόνια που σιγοπερπάτησα
στης προσμονής τους τυλιγμένους δρόμους.
Τα ξέγραψα.
Κι αυτά που χάθηκαν, χάθηκαν.
Πίσω απ` τα τζάμια τ` αποχαιρέτησα
και έτυχε πάλι να `ναι καλοκαίρι.
Τις στάχτες τους, με τους ανέμους σκόρπισα
μες την λήθη του κόσμου,
σε άλλους τόπους μακρινούς
που ποτέ δεν τους γνώρισα
και απάλλαξα τις νύχτες από το βάρος της μετανοίας.
Στην πρώτη έκλειψη του φεγγαριού αδιαφόρησα
και είπα «Έτσι έπρεπε να γίνει.»
Δεν έκλαψα για `κείνη τη ζωή, ούτε για `κείνη την πατρίδα.
Τις αναμνήσεις στα μάρμαρα επέστρεψα.
Τις προσφορές αμεταχείριστες μες τα κιβώτια
στοίβαξα στις γωνίες και απομάκρυνα τους προμηθευτές.

Γι` αυτό σου λέω, δεν περιμένω τίποτα.
Μόνο για τον δικό μας ξένο σου μιλώ,
που έφυγε πίσω απ` τα τζάμια
ισορροπώντας τις ανισότητες σ` εκείνη την παλιά παλάντζα
που εξαργύρωσα μια χειμωνιάτικη βραδιά στο ενεχυροδανειστήριο,
για να περισώσω τυχόν προεκτάσεις λαθεμένων εκτιμήσεων.
Ύστερα κατέγραψα τις δικαιολογίες
και τις ταξινόμησα σε κεφάλαια.
Και συμβιβάστηκα μ` αυτή την μοίρα
που μ` ήθελε στην απομόνωση.
Μα `κείνη την κιτρινισμένη σελίδα
που θρυμματίστηκε σε σκόνη,
δεν την συγχώρεσα.
Σκόρπισαν ίχνη και κινήσεις ανθρώπων ξενιτεμένων,
χάθηκαν τα δρομολόγια
και οι παλάμες μας, γέμισαν απουσία.

Σου λέω, δέν περιμένω κανένα.
Μόνο για `κείνον τον δικό μας ξένο ανησυχώ,
που έφυγε εδώ στα διανυκτερεύοντα,
άγνωστος, μέσα σε τόσο κόσμο.

Αυτές οι εξοντωτικές αναλλοίωτες ώρες
με περιμένουν τις νύχτες άγρυπνες.
Εξαγοράζουν τις επιθυμίες μου
εκμεταλλευόμενες πλάνες και λάθη,
καθώς επιπλέουν τσαλακωμένα,
στους μετανιωμένους ιδρώτες
των μουσκεμένων σεντονιών μου.
Μετέωρες απέναντι μου χρονίζουν,
μέσα σ` ένα οριζόντιο πληθωρικό σκοτάδι
και μ` ακουμπούν,
με προσθέτουν` αφαιρούν,
με την ακρίβεια μιας λάμας ξυραφιού με διαιρούν
και κλέβουν τα διαλεχτά κομμάτια μου,
αυτά που με στηρίζουν
και τ` αντικαθιστούν
με μια νέα παρατεταμένη εξαπάτηση,
που γονιμοποιούν κάθε βραδιά
για να με ξαναζήσει,
στο ίδιο μέρος,
με τον ίδιο τρόπο,
για τον ίδιο σκοπό.

Αυτές οι εξοντωτικές μεσονύκτιες ώρες,
των λαθραία στημένων κακουργιοδικείων,
μ` ενοχοποιούν και με μεταφυτεύουν
μέσα σε ανήλιους χωμάτινους φεγγίτες,
αταξίδευτη, να ψάχνω απεγνωσμένα
στις πολυκαιρισμένες παγκόσμιες γεωγραφίες,
ένα σημείο.
Ένα σημείο με πλακόστρωτο για να ξεφύγω.

*
©Κατερίνα Σημηντήρα

photo originally taken from «That’s Amore» by Mikhael