Αντώνης Φωστιέρης, “Το βουητό του ωκεανού· το βουητό”

Αρχείο 15/05/2015

Ωδή από χάσματα

Τώρα μεγάλωσα και μου είναι αδύνατο να φανταστώ μιαν αλφαβήτα
Που να ξερνάει τα σύμφωνα και να κρατάει τα φωνήεντα
Τα γράμματά της όλα. Υάκινθοι
Χωρίς τα θήτα και τα νί τους πως ν’ ανθίσουνε
Σε σκοτεινό παρτέρι ακούσματος
Ως ασυνήθιστο επιφώνημα πτώσης.
Ωδή από χάσματα – Υ ά ι ο ι ! –
Να μπαινοβγαίνει ο άνεμος στο στήθος – Υ ά ι ο ι ! –
Καθώς μωρό που μόλις έσκασε απ’ τ’ αυγό του έσκουζε
Στην μητρική του διάλεκτο της μήτρας:
Ω ά ! ω α !
Σπαρακτικά κι ας μην το ξέραμε: Ω ά ! ω α !
Μ’ όλη τη γενετήσια δύναμη των φωνηέντων.

*
Ο ήχος του κόσμου

Μικρή μου γόησσα μην αποκρούεις τον έρωτά μου –
Πάντως να ξέρεις πως δε σ’ έχω ερωτευτεί. Κι αν σε τραγούδησαν
Οι ποιητές των εποχών κι άν σου ‘ψάλαν
Με λύρες από τρίχινες χορδές
Μάθε λοιπόν, οι ποιητές είναι μαλάκες όλοι τους
Αλλιώς δε θ’ άφηναν
Να τους φωνάζουν ποιητές. Ακούμπησε
Το τρυφερό χεράκι σου από νερό κι από πάνω άνεμο
– Έτσι δε σού ‘λεγαν αυτοί οι ανεκδιήγητοι; –
Στο μέτωπό μου. Ο πυρετός
Η φυσική θερμοκρασία ενός κορμιού
Που κατουράει τη δάφνη και αψηφάει τον ψύθυρο
Του πνεύματος που ξεψυχάει. Ακούμπησε
Τη ρόγα του βυζιού στα χείλια μου
Κι άσε τη γλώσσα μου να γλείψει άλαλη
Το βάζο του ρίγους σου. Γόησσα μικρή
Με στίχους δεν υψώνεται κανείς σε οργασμό
Ούτε τα ψώνια ετούτα γύρω γύρω σου που χύνουνε
Γαργάρες από λέξεις. Άκουσε
Τους παφλασμούς τα μουγκρητά ή τα κλάματα:
με τέτοιους ήχους πλάστηκε ο κόσμος. Άκουσε
Το κρώξιμο – ή το βρυχηθμό
Του λιονταριού που είναι ο κόσμος. Άκουσε
Το βουητό του ωκεανού· το βουητό·
Κι όχι το αμέριμνο τραγούδι των ψαράδων