Γρηγόρης Σακαλής, “οι αμμουδιές που δεν περπάτησα”

Αρχείο 31/10/2016

Φθινόπωρο

Ξεψύχησε
και φέτος το καλοκαίρι
οι αμμουδιές
που δεν περπάτησα
είναι εκεί
και με περιμένουν
η θεά Αφροδίτη έφυγε
ποιος ξέρει αν θα ‘ρθεί
το επόμενο καλοκαίρι
παιδιά της τύχης είμαστε
έτσι ήρθαμε
έτσι πορευόμαστε
έτσι θα καταλήξουμε
σ’ αυτό τ’ αστέρι
που είμαστε επιβάτες
μικροί κι ασήμαντοι
κι ας θαρρούμε
πως είμαστε το κέντρο
του κόσμου.
Ξεψύχησε και φέτος
το καλοκαίρι
κι ένα κερί
μέσα μου έσβησε.

Κοντά στο τέλος

Στην ξένοιαστη κοιλάδα
βγήκα να περπατήσω
εκεί που δεν έχει ξηρασία
ούτε έρημο ψυχής
εκεί που η φύση είναι αβίαστη
τα ζώα και τα πτηνά του ουρανού
δεν κινδυνεύουν
έψαξα πολύ για να τη βρω
ρώτησα μα δεν ξέρανε
να μου πουν που βρίσκεται
έτσι αποφάσισα να τη βρω μόνος
περιπλανήθηκα
και να ξάφνου την αντίκρισα
μα κοίταξα τον εαυτό μου
τα μαλλιά μου ήταν άσπρα
το πρόσωπό μου γερασμένο
όταν αντίκρισα την ξένοιαστη κοιλάδα
είχα φτάσει κοντά στο τέλος.

Ενδυνάμωση

Είναι στιγμές
που ζεις τη δυστυχία σου
μόνος
όπως πάντα, μονάχος.
Πίκρα
πάλι πίκρα.
Αυτοί που τους βοήθησες
σε κοιτούν αδιάφορα
ανήμποροι τάχατες
να σε βοηθήσουν.
Δεν πειράζει.
Χωρίς να το θέλουν
σου κάνουν καλό
ατσαλώνεσαι
σκληραίνεις
δεν μπορούν
τα βέλη να σε τρυπήσουν
κι έτσι πλησιάζεις ολοένα
τους στόχους σου.