Στέλλα Δούμου, “κι αφού η σιωπή της κρεμάστηκε απείραχτη”

Αρχείο 14/11/2016

Σεπτέμβριος στον κρόταφο

για την ευθανασίατου έρωτα κανείς δεν μίλησε απ΄ τους ενόρκους.
μονάχα λίπος έσταζε δυσοίωνο
απ το στήθος το δεξί της Δυσδαιμόνας.
άφαντο το αίμα της μες στο μαντήλι.
κανείς δεν μίλησε.
κι αφού
τελείωσαν τα παραστατικά
κι αφού η σιωπή της κρεμάστηκε απείραχτη
εφτάψυχη λύπη την πήρε κι ομοιώθηκε τ’ουρανού που φως άλλο δεν καρπίζει
επάνω σε κρεβάτι από πάχνη ξινή
με έναν Σεπτέμβριο στο κρόταφο
πυροβολήθηκε.
κανείς δεν μίλησε.

Το μεγάλο αυτί της νύχτας ραμμένο στο στομάχι μου

έξω η θάλασσα γυαλοκοπάει σαν ασημικό
το φέγγος καρπίζει γύψινα νυμφίδια
και μόνο το ολόμαυρο σεντόνι
σε αργή κίνηση γεννάει πούπουλα
πουλί με κάνει μαύρο πουλί
που με το ράμφος του καρφώνει
ρώγες άστρων τις ματώνει και τις φτύνει.
έρχεται τότε η μητέρα
με ένα πιάτο σούπα
είμαι άρρωστη, λέει, πολύ
κάθε νύχτα τα ίδια.
γίνομαι ένα πουλί
που βαρυστομαχιάζει.
Και παντού χυμένα αίματα, από πού
κανείς δεν ξέρει.
το δωμάτιο κλειστό από χρόνια.
πεθαμένη εγώ.