Σταυρούλα Γάτσου, Βροχή στα σύνορα

Αρχείο 07/11/2015

Βροχή

Κλαίω από την αγάπη σου
Κλαίω ανοίγουν οι ουρανοί
Τρομαγμένο πουλί η απόσταση
που χωρίζει τον καρπό
από τα χείλη. Eγώ γυμνή, ανθρώπινη,
γεμάτη σφάλματα, αναβλύζω.
Σταματημό δεν έχει ο ουρανός
σταματημό δεν έχουν τα δυο χέρια σου
αιώνια, μουσική,
και η βροχή,
τα χέρια τα φιλιά σου
τα χείλη το αγγιγμά σου.

Ο τόπος μας

Μεγάλος, μικρός,
Βροχερός, ξηρός,
Με θάλασσα και βουνά,
Καταρράκτες, ποτάμια
πεδιάδες, ακρογυαλιές
σπηλιές ή νησιά. Πάντοτε δικός μας.
Η επιφάνειά του έχει
λειάνει το κορμί μου.
Στις γάμπες μου κεντημένες
αναγνωρίζονται οι ανηφόρες.
Στα κόκκαλά μου έχουν
γραφεί όλα του τα δάκρυα.
Τα μάτια μας έχουν ποθήσει,
με τα μάτια τούτης της γής.
Με ήλιο ή βροχή.
Με αέρα και χαλάζι.

Κύκλοι

ξαφνιάστηκες, φοβήθηκες, αρνήθηκες
έσπασε ένα τζάμι στο ένα παράθυρο
μούσκεψε η βροχή τα πόδια,
Τα δάκρυά μου πότισαν μετά τις γλάστρες
και τα σύνορα, άνθισαν λουλούδια
που αντέχουν στον άνεμο και στον χειμώνα
που θα΄ρθει,

Βροχή στo border line

Είναι κάτι ψάρια
που κατοικούν σε κάτι σπίτια
που τα βλέπει πολύ λίγο ο ήλιος.
Και για κείνες τις ώρες, για κείνες
τις ώρες που περνά και χαιδεύει
έχουν φτιάξει πατζούρια στον τοίχο
να κάθονται στο ημίφως
– το πολύ φως τους τρελλαίνει
γιατί τους είναι τόσο δύσκολο
να ακούσουν τους πόρους στο σώμα
να θυμηθούν – το πολύ φως τους τρελλαίνει-
κι ας βρέχει τώρα από παντού
και μολυβένιο χρώμα
ας έχει καθήσει στα στομάχια μας.