στάχτες

Από τις εκδόσεις Διάφορος

Παρουσίαση

Το καλοκαίρι του 2012 η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία προώθησης πολιτισμού ΑRΤSPOT  προκήρυξε τον 3ο Ηλεκτρονικό Διαγωνισμό Διηγήματος «ΛογωΤέχνης 2012». Η προκήρυξη ανέφερε: «Το θέμα του διαγωνισμού είναι ελεύθερο, όμως οι συμμετέχοντες θα πρέπει να συμπεριλάβουν στην πλοκή του διηγήματός τους τις ακόλουθες έντεκα συγκεκριμένες λέξεις (σε οποιαδήποτε πτώση ή αριθμό): Θάλασσα, χελιδόνι, άμμος, κουτί, τριαντάφυλλο, χώμα, ρoλόι, ησυχία, σελίδα, αέρας, γάλα. Πρόκειται για έντεκα λέξεις που επιθυμούν να γίνουν ένα διήγημα, ενώ είναι πολλά. Κλειδάκια μαγικά για τον εαυτό μας τον άγνωστο, ένα αίνιγμα που θα μας το λύσει το ίδιο μας το κείμενο στο τέλος.» O συγγραφέας καταθέτει στο βιβλίο αυτό 77 μικρογραφές και 1 διήγημα.

 *

Μικρογραφή 1

Θα το μπορούσε, λοιπόν, ο κόσμος τούτος, κι ο άλλος κι ο παράλλος, κτιστός μαθές και άκτιστος, ακέριος να χωρέσει μες σ’ έντεκα λεξούλες… Αφού, όπως είπε ένας σοφός, χωρά σε μια σελίδα, γιατί να μη χωρά και σ’ έντεκα λέξεις; Σ’ εκατό;… Σε τρεις;…

Για παράδειγμα: Σε παίρνει χελιδόνι σε πάει στον ουρανό· κόβεις εκεί τριαντάφυλλο, στο χώμα το φυτεύεις. Το θέρος σου εμπιστεύεσαι σ’ ένα της λεύκας φύλλο μεσημβρινό, κι απάνω του τ’ αφήνεις με άμμο, αέρα, θάλασσα, κοχύλια και πετρούλες – σ’ αυτό το χάρτινο κουτί από γάλα τα μαζέψατε. Με όλα ετούτα ζεις τον κόσμο, τον χρόνο σου που πλέον διαρκεί…

Κι άσ’ τα ρολόγια στην αδιάφορη ησυχία τους, γρυ δε σκαμπάζουνε ετούτα από χρόνο αληθινό…

*

Μικρογραφή 2

Και για να στήσεις μια σελίδα που να πηγαίνει κουτί στον κόσμο αυτό (και κυρίως στον ερχόμενο), ας είναι κι από άμμο μια ολόγραφη σελίδα, κι από χώμα ακόμη κι απ’ αέρα (τόσο το καλύτερο), φρόντισε χελιδονιού να ’ναι το πέταγμά σου, λευκό τριαντάφυλλο η καρδιά, θάλασσα πρωινή η συνείδηση…

Τότες θα σου δοθεί, στον λίβα μέσα, του σύκου το γάλα, μ’ αυτό να γιάνεις την πληγή απ’ το κεντρί του άλλου…

Και πια δεν θα ’ναι δηλητήριο· κι η ησυχία σου θε να κινήσει πια τα ρολόγια στο μέτρημα της αιωνιότητας…

 *

Μικρογραφή 3

Την Κυριακή εκείνη, ο αέρας, από τη νύχτα της προτεραίας ακόμη, εφύσαε μανιασμένα. Έλεγες, νά, τώρα θα πετάξουν απ’ το χώμα τα δέντρα του Παράδεισου· τα τριαντάφυλλα, τώρα, νά, θα φιλήσουν τις ρίζες τους· τώρα τα χελιδόνια, θα επιστρέψουνε κι αυτά άρον άρον στα μικρά τους… Τώρα του Μίλτου* τα ρολόγια θα γυρίσουνε τ’ ανάποδα…

Μα πάνω απ’ όλα, πιο πολύ εφοβήθης το κουτί μην ανοίξει της Πανδώρας εκείνο κι ελευθερωθεί από μέσα η εφτάψυχη ελπίδα – και γιατί άραγε να είναι αιώνες κλεισμένη εκεί;… Αυτή που και γέρους ακόμη μας θηλάζει με τ’ αστείρευτο γάλα της…

Άμμος τότε η λοιπή ύπαρξή μας, ολάκερη θα χωρούσε σε μια μισή λευκή σελίδα κι εύκολα θα την ξέσερνε η θάλασσα στην άκρατη του βυθού ησυχία της…

* Σαχτούρη

*

Μικρογραφή 4

Τ’ αρμυρίκι δεν oνειρεύτηκε ποτέ του να ξυπνήσει τριαντάφυλλο. Εσύ, γιατί σ’ αφιόνι αλλάζεις της μάνας σου το γάλα;…

Κουτί διάφανο ολοστρόγγυλο ο κόσμος μυρίζει κι ακούγεται στου γαλαξία τα πέρατα, ωσάν το καλάμι φυσά… Αέρας τονε πάει τονε φέρνει στην παλάμη σου εντός. Κι η θάλασσα το ίσο σού κρατεί, παρέα και τ’ ακάματα τζιτζίκια.

Πιάνεις κι εσύ και τραγουδείς – μες στην απρόβλεπτη εκείνη της άμμου ησυχία. Το χελιδόνι τραγουδείς που μήτ’ αυτό αλλάζει φύση και οδό. Ρολόι ο κόσμος να κυλά κι ο κακομοίρης ο άνθρωπος να σέρνεται στο χώμα…

Δεύτερη του ανθρώπου έκπτωση, άσωστη κι ετούτη η εκατομμυριοστή σελίδα του…

✽