Λεωνίδας Καζάσης, Συναντήσεις μυστικές και αγγίγματα εφήμερα κ.α.

✼

Ο Δημήτρης μου άρεσε, όταν μαζί με τον Γρηγόρη μου πρωτομίλησαν, μιά μέρα που περπατούσα στην παραλία. Τον Γρηγόρη προτίμησα που σιγουριά με γέμιζε και όπως βλέπεις είμαι μαζί του ακόμα».
Αυτά είπε η Αμαλία σε άνδρα ευπορώτερο που τον εκαλοκοίταζε, αλλά φιλήδονο και για οικογένεια ούτε να ακούσει.
Επλάγιασε μαζί του μερικά βράδυα, μήπως τον εδελέαζε τις απόψεις του να εγκαταλείψει, από το φόρεμα της πίσω να συρθή, όμως τον άνδρα μανιωδώς η αίσθηση ενδιέφερε, και η Αμαλία στην σιγουριά της ετραβήχθη, την ευκαιρία περιμένοντας.
Η ευκαιρία δεν ερχόταν και δίλημμα εις τον Γρηγόρη ετέθη:
«οικογένεια ή φεύγω». Ο Γρηγόρης για προθεσμία την Αμαλία εκλιπαρούσε η οποία εσυμφώνησε· αλλά πριν η προθεσμία εκπνεύσει, πατέρα βρήκε και ανεχώρησε.

Στις όχθες ποταμού, σε φύλλων συρροή επάνω, τα ρούχα, τα μαλλιά της, γυναίκα νέα εσυμμάζευε. Με ένα φιλί τον συνοδό της αποχαιρετά, «το Σάββατο» αποκρίθηκε, και εχάθη στην νόμιμη οδό της χρόνιας επαφής της· επαφής που ξεθώριασε, και η κοπέλα κόντρα στο ρεύμα περί πίστεως ηθικής, τον άνδρα έψαχνε στον λόγο, στην αφή.
Ημέρες επερνούσαν με συναντήσεις μυστικές και αγγίγματα εφήμερα, την διαφορετικότητα το θηλυκό εγεύετο, ώσπου ένας άνδρας την απέσπασε, και να δοκιμασθή εκ νέου από τον χρόνο, θέλησε μαζί του.
Η συχνότης την σαγήνη εσυρρίκνωσε, στο άλλο την γυναίκα ώθησε. Σε περιπτύξεις νέες εδινόταν! Το καινούριο εχαιρόταν, το παλαιό διατηρούσε, ανακαλύπτοντάς το πάλι μέσα από το καινούριο, καινούριο καθιστώντας το συγκλονισμένη.

Τα κάλλη της μορφής δεν ήσαν ανυπέρβλητα,
όσο η αίσθηση σου η γυρεύτρα που αγρυπνώντας σε κλίνες,
δοκίμαζε των συγκινήσεων όρια,
αγγέλοντας πεπερασμένα ξεκινήματα.
Τους διαθέσιμους καρπούς τρυγώ
περήφανος των χειλιών σου υμνητής.

Λύτρα βαρειά καταβάλλουν οι εραστές,
στις ανεπίδεκτες που προσποιούνται.

*
Λή

Τα σκέλη σου ορθάνοιχτα,
αχόρταγα ρουφούν
την ρώμη την αρσενική,
την φλόγα της συλφίδος,
που κάθυγρα τα χείλη της,
τα χείλη σου που πάλλονται φιλούν.

Αγλάϊσμα των γυναικών!
Της ηδονής ιέρεια!
Γητεύτρα εσύ των στεναγμών,
σε ήθη ελευθέρια!

φωτο: Στράτος Φουντούλης