❇︎
Οδύνη τον ήλιο έσβησε,
που τις ροές στέγνωσε!
κι οι συμφορές
κάπνια έγιναν σιβυλλική, απροσπέλαστη.
*
Λεξειλίκτης
στις θηλές σου ανεπαισθήτως,
ακραία διακυβεύοντας,
αποβαλλόμενος,
τα όμματά σου αποσπώντας,
καταρρίπτων και καταρριπτόμενος,
από το αποκορύφωμα βουτώ
ενώ τα χείλη σου τα αφίλητα,
των ρημάτων την διακονία υπονομεύουν.
Μέσα στον δράκο που ανετράφης,
ο ερωτισμός σου κίβδηλος, διανοητικός
τα λοίσθια πνέει!
Τα σκέλη σου, ανοίγοντας, στην Αλγηδόνα προτάσσεις,
θύμα της, ικεττεύοντας, να γίνεις.
Τα μάτια σου βαθιά δεν θα κοιτάξω.
Των θηλών σου την σκληρή ανατριχίλα
τα χείλη μου δεν θα γευθούν.
Φαντασίας τυράγνια, των βλεννών σου εύοσμη αφή ηδονική!
Άγρας ερώτων παρωδία,
θηλυμανούς συγκομιδή αποκαρδιωτική.
Υ.Γ. Κι αν δράκος τρομοκράτησε το πρώτο σκίρτημά σου,
το θηλυκό μειδίαμα φωλιά!
των υμένων το σμίξιμο γητειά!
το σαπφικό αγκάλιασμα!
*
©Λεωνίδας Καζάσης
φωτο: Στράτος Φουντούλης
στάχτες 
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.