Ντέμης Κωνσταντινίδης, Στα δρώμενα του έλους

Άδοξο

Τον παίρνει ο κόσμος για τρελό
αυτόν που του μιλάει η μούσα.
Τις ιστορίες παιδί αγαπούσα
που είχαν τέλος θλιβερό.

Των μαραμένων λουλουδιών
που τα φυτεύουν σ’ άλλα μέρη.
Των ποιητών τ’ άψυχο χέρι
και τις διαψεύσεις των ζωών.

Το νερό

Το νερό θυμάται.
Κατηφορίζει το αρχαίο του μονοπάτι
μουγκρίζοντας.
Το νερό βιάζεται.
Το στρωσε για τη θάλασσα.
Τα δέντρα το ξεπροβοδάνε.
Λάσπες κλαδιά βότσαλα,
δικά του όσα βρει στο διάβα.
Να φτάσει θολό ανακατεμένο,
να ξεχάσει.

Πλάνα επιφανείας

Αρχίζουν και μαζεύονται έντομα.
Σκορπισμένοι κύβοι ζάχαρη
τα φεστιβάλ και οι παράτες.
Στα δρώμενα του έλους
μεγάλοι χορηγοί οι βάτραχοι.
Κάτι στικτά κουνούπια ελικόπτερα
τραβάνε πλάνα αποκλειστικά επιφανείας.
Ψαράκια κατατρών τα μάτια, αθέατα.
Σήπονται στη λάσπη κατασπαραγμένα
καλλιτεχνικά πτώματα

Για το επέκεινα

Σκύλε, τ’ αφεντικά
σε ξέχασαν κλεισμένο.
Σκύλε, τ’ αφεντικά σου
είχαν έμπνευση.
Κόσμος σου η περίφραξη
βλέμμα τα σύρματα
προέκταση η αλυσίδα.
Αν υπάρχει Θεός,
δίκαιο κριτή σε ετοιμάζει
για το επέκεινα.

Τα αγάλματα

Τα αγάλματα πέφτουν με θόρυβο
κούφια όσο τα λόγια μας
ακίνητα όσο οι έρωτές μας
βαριά όσο η τιμωρία μας.
Σκοτώνονται καταμεσής του δρόμου
και μένουν μόνα δίχως αποχαιρετισμό
να περιμένουν σκεπασμένα, όπως κάποτε,
τα αποκαλυπτήρια.

φωτο: Στράτος Φουντούλης