Ζωή Κατσιαμπούρα, Το γαμήλιο γλέντι

Η επανάσταση στην τεχνολογία έφερε σίγουρα επανάσταση και στη διασκέδαση. Μουσική, σινεμά, διαδίκτυο, όλος ο κόσμος μια ψηφιακή σκηνή. Άλλαξαν πολύ τα πράγματα…

Μα όσο κι αν αλλάζουν τα πράγματα, μερικά μένουν ίδια. Δεν μπορεί να μη γίνει και ένα γαμήλιο γλέντι, ένα γλέντι κανονικό, με νύφη και γαμπρό και θείες με μαλλιά από το κομμωτήριο και με όλα τα ξαδέλφια και τους φίλους παρόντες! Τι στο καλό; Ο γάμος έγινε πολύ μακριά, ταξίδι ολόκληρο, δεν μπορείς να υποχρεώσεις τον κόσμο να πάει τόσο μακριά, να χρεωθεί ξενοδοχεία. Ούτε μπορούσαν όμως ούτε ήθελαν να μη δώσουν προσκλητήριο σε όλους τους συγγενείς! Και το προσκλητήριο σημαίνει δώρο και το δώρο χωρίς το αντίδωρο του γλεντιού είναι γομαριά, με τίποτα δεν θα το ανέχονταν. Οπότε, ένα ετεροχρονισμένο συμπληρωματικό γαμήλιο γλέντι στο χωριό! Έτσι είναι το σωστό.

Το νιόπαντρο ζευγάρι ενθουσιάστηκε με την προοπτική. Ναι, γιατί όχι; Μετά το γαμήλιο ταξίδι, να και μια γιορτή ακόμα στο χωριό των παιδικών χρόνων, με φίλους και ξαδέλφια και θείους! Και μάλιστα χωρίς φροντίδα, έτοιμα όλα από τους εγχώριους γονείς- και πληρωμένα…

Ωραία η βραδιά. Στολίστηκε λαμπερή η νύφη, όχι στα άσπρα, αλλά σαν νυφικό ήταν το ωραίο φουστάνι της, βάφτηκαν και στολίστηκαν οι θείες και η μαμά, κοινωνικότητα και συγκίνηση και ευχές και χαρά, αυτή η γλυκιά χαρά σε καταστάσεις όπου όλοι ξεχνούν βάσανα και καημούς και όλοι αγαπούν όλους. Ή, τουλάχιστον, έτσι δείχνουν.

Το κέντρο για τη γιορτή μέσα σε πάρκο, γλυκός ο καιρός, ωραίο το φαΐ, επιλεγμένη μουσική ροή σε στικάκια για το στερεοφωνικό, ακόμα και δυο ξαδέλφια με κλαρίνο και βιολί, να ευχαριστήσουν τον χορευταρά παππού που αξιώθηκε αυτή την ώρα. Υπήρχε δίπλα στην πίστα στημένη και μια μεγάλη οθόνη, αφού στους γάμους πάντα προβάλλουν φωτογραφίες ή βίντεο με στιγμές από τα παιδικά χρόνια του ζευγαριού και από τη γνωριμία και τον έρωτά τους. Αχ, ναι! Αλλά τούτοι δεν το σκέφτηκαν αυτό και δεν είχαν φέρει τίποτα. Άντε δεν πειράζει, απλά πράγματα καλύτερα, less is more.

Έφαγαν, ήπιαν, άναψε ο χορός, όλοι γνώριμοι μεταξύ τους και κεφάτοι, χόρευαν και τραγουδούσαν και καμάρωναν τα νιόπαντρα παιδιά και όλα τα άλλα παιδιά. Μόνο τα μικρά δεν φαίνονταν να γιορτάζουν, τα πιτσιρίκια. Έφαγαν κι αυτά, έκαναν κούνια και τραμπάλα στην επί τούτου δίπλα παιδική χαρά και μετά βαριόντουσαν. Αλλά, για όλους έχει ο θεός της γιορτής: του κακοφάνηκε του τελετάρχη ταβερνιάρη να μένει λευκή η οθόνη και, κάποια στιγμή, έβαλε στον υπολογιστή ένα Star trek! Οπότε, δίπλα στους εκστατικούς χορευτές που δεν λογάριαζαν πια «Βάτια και αγκάθια», κάτω από την πίστα, είχαν σταυροποδίσει τα μικρά και κοίταζαν απορροφημένα την περιπέτεια με τους Βουλκάνιους. Και η καημένη η γιαγιά, που είχε αρχίσει τελευταία να έχει μια αστάθεια και δεν μπορούσε να χορέψει, να χοροπηδήσει σε αυτά τα παλαβά (ήταν και λίγο η προϊούσα άνοια…) βρήκε κι εκείνη παρηγοριά.

Να, λοιπόν, που, τελικά, η ανάπτυξη της τεχνολογίας καταπολεμά και την πλήξη, κι ας λένε άλλα οι κοινωνιολόγοι…

φωτο: Στράτος Φουντούλης