Ντέμης Κωνσταντινίδης, θολό νερό χωρίς βυθό

Το χάπι

Ποιοι τυχεροί ταξιδεύουν με εκείνο το κρουαζιερόπλοιο,
κι εμείς καρφωθήκαμε σ’ έναν ερημότοπο;
Φριχτή! Φριχτή επαρχία.
Σαν φάρσα καρυωτακική κυλά ο χρόνος.
Σαν μέρα της μαρμότας.
Όσο και να το χρυσώνεις, αυτό το χάπι δεν καταπίνεται.

O άστεγος

Ο άστεγος εγκατέλειψε τη γωνιά του.
Πήγε να διαλαλήσει αλλού την ερημιά του.

Χρόνοι

Χρόνοι προς τα πίσω
μ’ ασαφή περιγράμματα.
Μόνον εντυπώσεις απ’ τα πράματα
κι ούτε καν αυτές.
Πυκνές καλαμιές.
Ένα θολό νερό χωρίς βυθό
που ολοένα βουλιάζεις.

Ντόμινο

Τα βράδια απ’ την κορφή της ακρόπολης
παίζει φανταστικό ντόμινο
με τις στριμωγμένες πολυκατοικίες
της αντιπαροχής.

Το όνειρο

«Για να σε δω, Μαρικάκι,
όλο το βράδυ ταξίδευα
στην κεραία ενός φορτηγού»,
είπε στη γιαγιά μου
η ψυχή της μάνας της.
Και βουρκωμένα τα μάτια της,
όταν χαράματα σηκώθηκε
να βράσει γάλα.

Ένα όριο

Το πλοίο σε κάνει ναυαγό,
όχι το ερημονήσι.

***

Η μελαγχολία πάει με τους ποιητές,
όπως η σήψη με τις μύγες.

***

Ξέπεσε στην αυτοβιογραφία.
Αυτό είναι ένα όριο.

Σκραπ

Είμαστε καράβια
με τρεμάμενες μηχανές.
Παλιά σκαριά σε νέα νερά.
Όσο θα βγάζουμε το δρομολόγιο
πέρα-δώθε, έχει ο Θεός.
Μετά σκραπ.

φωτο: Στράτος Φουντούλης