Λεωνίδας Καζάσης, το δειλινό το αναπόδραστο

Βιβλία ξεφτίζω ρουφώντας τα,
χαράζοντάς τα με μελάνι, με μολύβι,
απ’ τον χρόνο κιτρινισμένα,
τσαλακωμένα απ’ της αμάθειας το ξέσπασμα,
της κρίσης τον ερεθισμό,
αμφιβολία, διχογνωμία, ενστερνισμό.
Βιβλία ταλανισμένα,
με την αίσθηση συνευρίσκονται,
παφλάζοντα χυμό να δώσουν
στην ηδονή ανάθημα.

Θέλγουν ο ήλιος, ο ουρανός,
η συννεφιά όταν δακρύζει,
η θάλασσα που αφρίζει.

Μακριά από κόπους μάταιους
η ξεγνοιασιά ωριμάζει δαμάσκηνα, πορτοκάλια,
κι έτσι ξεκούραστα αλητεύω στις ρώγες,
στα σκέλη, στους μηρούς σου.
Αλητεύω με τα χρώματα, τα γράμματα,
τα σώματα που σφύζουν,
το δειλινό το αναπόδραστο.

Πριν το τέλος να δράσει,
λιτή, ρέμπελη, ερωτική,
η ελευθερία εκφεύγει.

φωτο: Στράτος Φουντούλης