Αλέξανδρος Τσιλιγγίρης, Λίγη σκιά Λίγο νερό Θεό

(α)
Καθαρίζω το στόμα μου απ ‘ τα σκουπίδια
Το παραδίδω μ΄ εμπιστοσύνη σε ξένο σώμα
Εξαγνισμένο
Εκ νέου να μολυνθεί

(β)
Δες εκείνα τα παιδιά
Όπως στέκουν αγκαλιασμένα, θα ΄λεγες έχουν τη δύναμη των αγαλμάτων
Στεγνώνει η πόλη στην άνυδρη μέρα
Κάπου έχει πόλεμο ˙ η θάλασσα μάνα πνίγει τα μωρά της
Τσιμέντο άνθρωποι σκουπίδια γίνονται ένα
Πατέρες με αισχρά χέρια αγγίζουν τα παιδιά τους
Ένας λίβας καρκίνος θερίζει
Κλινικές νοτισμένες ούρα και οινόπνευμα ˙ άχρωμα μάτια σε σφραγισμένα παράθυρα
Λίγη σκιά Λίγο νερό Θεό
Σε μια ζωή που ανακυκλώνεται απ τους νεκρούς της
μια ύπαρξη που διαλύεται
Κοίτα ακόμα είναι…
Η έσχατη μάχη έναντι στον φόβο στον χρόνο στη μοναξιά

(γ)
Φίλε απόψε μείνε κοντά μου κράτα με γερά
Γιατί είμαι δέντρο και γέρασα , έγινα λάσπη και πέτρωσα
Μη μου γυρέψεις απαντήσεις
Βάλε κονιάκ ζεστό να ανάψει τη δίψα και έπειτα κρασί για να τη σβήσει
Το παραμύθι αρχίζει
Όσο οι φλέβες των δέντρων ριγούν , όσο τα φύλλα μιλάνε στο χώμα
Οι φωνές των ανθρώπων σωπαίνουν ˙ τα άδεια ποτήρια γεμίζουν ˙
Οι φλόγες των τσιγάρων φωτίζουν τα αδιέξοδα
Μα σύντομα η ιστορία τελειώνει
Η αλήθεια σηκώνει κεφάλι
Αύριο με κόπο θα φύγει η μέρα
Έξω έχει κρύο και είναι αργά ˙ καρδιά του χειμώνα
Το δάσος κοιμάται κι ο έρωτας θάφτηκε στα χιόνια